Z ukrycia: „Zmiany, zmiany, zmiany…”

Pierwszy odcinek cyklu „Z ukrycia” został przez Was bardzo dobrze przyjęty, więc nasz tajemniczy felietonista szybko chwycił za pióro po raz drugi, jeszcze zdenerwowany po środowym występie piłkarzy Widzewa. Jakie tematy poruszył? Tego dowiecie się z lektury poniższego tekstu!

„Zmiany, zmiany, zmiany…”

Pisząc ostatni tekst, miałem nadzieję, że przynajmniej przez najbliższy tydzień nie będę miał tematów do rozmowy z Wami. Chciałem skupić się na pracy, a po niej delektować się dwoma zwycięstwami Widzewa z rzędu. Ogólnie – miała być sielanka. Będąc kibicem czerwono-biało-czerwonych, trzeba się jednak liczyć z tym, że niespodziewanie nasz ukochany klub da jakiś temat do pisania. I tak samo było w środę.

Na początku, chciałbym Wam podziękować za kulturalną dyskusję pod ostatnim tekstem. Nawet jak się nie zgadzaliście ze mną, to zachowywaliście pełną kulturę! Z drugiej strony, może przeczuwaliście, jak RTS zagra z Elaną i wszelkie wulgaryzmy zostawiliście na środowy wieczór. Tak czy siak – dzięki!

Nie mam za co dziękować piłkarzom. I w sumie trenerowi również. Gdy WTM informował o zmianach w składzie, pomyślałem sobie: „Oho, trener ulega presji”. Wystawienie razem Robaka i Wolsztyńskiego było ryzykownym manewrem. I chyba się nie opłaciło. W ciągu meczu ta dwójka stworzyła razem dwie składne akcje – mało jak na ponad godzinę gry. Gdy dodamy do tego oddany środek pola rywalowi, który nas tam zdominował… Wyglądało to źle.

Nie współczuję prezes Pajączek dylematów, które krążą jej po głowie (chyba że nie krążą, ale wtedy to byłby brak odpowiedzialności, o czym później). Zespół jest w kryzysie, a zaklinanie rzeczywistości, że jest inaczej byłoby błędem. Co prawda cały czas mamy przewagę nad trzecim GKS Katowice, ba – nawet jakimś cudem ją powiększyliśmy, to i tak powoli do głowy wkradają się wspomnienia z zeszłorocznego blamażu. Znaczna część kibiców oczekuje zmiany trenera, ale czy słusznie?

Taka zmiana w trakcie rozgrywek staje się naszą świecką tradycją. Od początku Reaktywacji nie było sezonu, w którym by nie doszło do zwolnienia trenera. Ot, takie mamy dziwne hobby – od czasu do czasu lubimy wrzucić gruby plik pieniędzy do pieca, zwalniając jednego szkoleniowca, zastępując go następnym, który i tak wie, że nierealne będzie przepracowanie pełnego sezonu. Trzeba jednak sobie odpowiedzieć na jedno podstawowe pytanie: kto za trenera Kaczmarka? Czy jest na rynku szkoleniowiec, który zaryzykuje przejęcie Widzewa i swoją reputację?

Pewnie ktoś powie: Ojrzyński! W sumie zawsze zastanawiało mnie, dlaczego właśnie były trener Korony jest wymieniany przez kibiców jako potencjalnie dobry trener dla Widzewa. Owszem, jego zespoły to typowe walczaki, ale przecież wielu z nas chce oglądać nasz klub grający ofensywną piłkę. A niestety, Leszek Ojrzyński jest kompletnym zaprzeczeniem tej wizji. Trzeba też pamiętać, że jego praca jest najlepiej oceniana, gdy trafia na specyficzną grupę piłkarzy: walecznych, mających coś do udowodnienia piłkarskiej Polsce, często przedwcześnie skreślonych w innych klubach. Gdy nie zastał takich zawodników w Górniku, to nie było efektów jego pracy. A czy u nas są gracze, którzy pasowaliby do pana Leszka? No właśnie…

Na całe szczęście, to nie jest mój problem. Jeżeli pani prezes zdecyduje się zwolnić trenera Kaczmarka, to mam nadzieję, że jest już przygotowany potencjalny zastępca naszego szkoleniowca. W innym przypadku będzie oznaczać to brak wizji na budowę klubu pionu sportowego. Brak wizji, który jest z nami od samego początku odbudowy klubu.

Ostatnio Maciej Wojciechowski, podczas jednej z „Trybun Prasowych” na antenie Radia Widzew, powiedział mądre zdanie: „Jako klub miotamy się od ściany do ściany”. Cały czas zmieniamy plany budowy Widzewa, nie mamy spójnej wizji, jak ma wyglądać tworzenie pierwszej drużyny. Nic zatem dziwnego, że zmorą praktycznie każdego trenera jest brak jakości na boisku. Tak naprawdę, każdy zwolniony szkoleniowiec odpowiadał za błędy na górze. Trudno było jednak wskazać winnego – rozmycie odpowiedzialności było tak duże, że zawsze odłamkowym dostawał trener. Skoro jednak w pięć lat mieliśmy już u steru dziewięciu szkoleniowców, to chyba nie do końca jest wina ludzi, którzy podejmowali się pracy?

Teraz mamy to szczęście, że mamy panią prezes, która każdą decyzję przypieczętowała swoim imieniem i nazwiskiem. I choć wiem, że sezon się nie skończył, to już o kilka ocen można się pokusić. A skoro mogę to zrobić, to poproszę Obelixa, by wrzucił menhir do ogródka pani Pajączek. Bo kamyczek to zdecydowanie za mało.

Przychodząc do klubu, celem dla nowego zarządcy było stworzenie drużyny, która zrobi awans. Swoją drogą, to powinien być temat na dłuższą rozprawkę – przez pięć lat jedyną naszą wizją jest awans do Ekstraklasy, bez podparcia tej wizji planem rozwoju klubu. Jak słynne rurkowce – dla nich priorytetem ma być przeżycie, dla nas jest to awans. A wszystko, co się dzieje wokół klubu – a tam, mamy czas, dajcie nam zrobić awans.

Wracając do tematu, rządy pani Pajączek zaczęły się od wysokiego C – zwolnienia Łukasza Masłowskiego i trenera Smółki. Zwłaszcza to ostatnie było bardzo odważne – były trener Arki przyszedł do szatni, w której mentalnie wiało grozą. Wierzcie mi, paryskie katakumby czy wyspa lalek w Meksyku były dużo przyjemniejszymi miejscami niż szatnia naszej drużyny. Jednak Smółka sprawił, że nie tylko piłkarze uwierzyli w siebie, ale również w wizję trenera. Wydaje mi się, że właśnie w trakcie tych krótkich trzydziestu dni mieliśmy do czynienia z najlepszą atmosferą w szatni klubu. Pani Martyna, do czego oczywiście miała prawo, zmieniła trenera i pozbyła się dyrektora sportowego, co można było odbierać za hasło: Widzew będzie układany według mojego planu, sukces lub porażka będzie w stu procentach moja.

Ktoś może jednak powiedzieć: hola, hola, za transfery prezes nie odpowiada. Teoretycznie nie, ale skoro Widzew jest budowany na modłę korporacyjną… Niestety lub stety, pracowałem w kilku korporacjach. Zdarzały się sytuacje, gdy osoba z niższego szczebla, przez braki kadrowe, stawała się „pełniącym obowiązki”. Czyli niby ktoś te obowiązki wykonywał, ale nie był, przykładowo, w pełni kierownikiem zespołu. Zawsze, gdy p.o. popełniał błąd, to nie on był pociągany do odpowiedzialności, tylko jego przełożony, który odpowiadał za wybór osoby, która na pewien czas, miała po prostu „uzupełnić” brakujący wakat.

Tu mamy tę samą sytuację – Rafał Pawlak pełni obowiązki dyrektora sportowego, jednak nim nie jest. Swoją drogą, jeszcze kilka miesięcy temu to stanowisko miało być zbędne na trzecim poziomie rozgrywkowym. Co się zmieniło, że nagle ktoś obowiązki dyrektora musi jeszcze pełnić? Chciałbym poznać odpowiedź na to pytanie. Przecież nie chodzi tylko o to, by wydać kolejne pieniądze z klubowej kasy…

Jeżeli więc szukamy winnych transferów: nie jest to Rafał Pawlak, tylko Martyna Pajączek. Nie nastąpi tu rozmycie odpowiedzialności, jak to miało miejsce kilkukrotnie przez ostatnie lata. A co jak co, transfery w zimę były kompletnie nietrafione. Z tego, co mi różne ptaszki wyśpiewały, ani Ojamaa, ani Wołąkiewicz, ani Nowak nie byli obserwowani przed transferem do Widzewa…

Pamiętacie program „Idź na całość”? Zygmunt Chajzer zawsze dawał do wyboru trzy bramki, z czego w jednej znajdował się „zonk”. Nasze transfery właśnie tak wyglądały – z tym, że to czarne kocisko znajdowało się w dwóch bramkach… Jak, żyjąc w XXI wieku, mając dostęp do dróg, klubów, które zawsze mają wolne miejsca na trybunach, do scoutów, można nie obejrzeć potencjalnych wzmocnień…?

Okej, to może przynajmniej budowa pierwszej drużyny miała sens? Taki sam jak zatrudnienie w ramach wolontariatu pełniącego obowiązki, a potem wypłacanie mu premii… Piękny wolontariat.

Była sobie kiedyś Odra Wodzisław. Taki klub, który wszedł szturmem do Ekstraklasy, później odniósł nawet jakieś sukcesy, ale na koniec przez kilka sezonów walczył o utrzymanie, mając politykę transferową: kupić doświadczonych/znanych ligowców, osiągnąć cel, wymienić zespół.

My sprowadziliśmy doświadczonych/znanych ligowców, którzy mają dać nam awans. No wypisz wymaluj polityka Odry. Z tym, że Odrze w końcu powinęła się noga i po spadku bardzo szybko musiała zaczynać odbudowę klubu. My też staraliśmy się „kupić” awans, sprowadzając doświadczonych piłkarzy. Jakie są efekty? Klubowa kasa zaczyna świecić pustkami, a awans cały czas jest pod znakiem zapytania. I powinniśmy zacząć się bać, co będzie z klubem, gdy ten zaciąg nie awansuje. Bo to jest zaciąg – nie budowaliśmy klubu na lata, tylko drużynę pod awans.

Mam oczywiście nadzieję, że klub awansuje, obojętnie czy z Kaczmarkiem na ławce, czy nie. Chciałbym jednak, by prezes Pajączek zrozumiała, że rok jej rządów stanowi kolejny sezon stagnacji. Nowych sponsorów nie ma od czasów gry w III lidze, marketing leży, a wisienką na torcie jest brak, na ten moment, przedłużenia umowy sponsorskiej z OSK „Tylko Widzew”. Czas się obudzić, chyba że pani już wie, że po sezonie nastąpi kolejna zmiana władzy…

Chciałbym, by po awansie ktoś z zarządu powiedział: „Zmarnowaliśmy pięć lat Reaktywacji. Czas na powolną budowę klubu i drużyny. Teraz jest najlepszy moment na to, bo jeżeli znów naszym jedynym celem ma być awans, to w Ekstraklasie będziemy meteorytem, jak Zagłębie Sosnowiec czy Miedź Legnica”. I takiego podejścia i sobie, i Wam, bracia po szalu życzę.

PS Nie zgodzę się, że trener Kaczmarek nie ma warsztatu. Ma, udowodnił to nie raz. Tylko zawsze prowadził drużyny, które nastawiały się na kontry. Tu nie ma takiej możliwości. Ostatnie pięć kolejek przed nami. Obyśmy mogli napić się po sezonie piwa. Nie z radości, a z ulgi. Bo miejsca na radość, nawet po awansie, nie będzie.