Wciąż lepsza gra, wciąż gorsze wyniki. Diagnoza: skuteczność własna i rywali

W jedenastu tegorocznych meczach Widzew zdobył zaledwie dziewięć punktów i zajmuje czwarte miejsce od końca w tabeli wiosny. Paradoksalnie, niemal wszystkie najważniejsze elementy w swojej grze drużyna poprawiła względem jesieni. Problem wciąż jest ten sam – wykończenie akcji i pech.

Kibice mają prawo narzekać na pogarszającą się sytuację w tabeli. Od początku rundy łodzianie osunęli się w niej o cztery pozycje, dając się wyprzedzić Lechowi Poznań, Pogoni Szczecin, Warcie Poznań oraz Piastowi Gliwice. Przewaga nad strefą spadkową wynosi obecnie siedem punktów, co z jednej strony wciąż daje pewien komfort, z drugiej trzeba mieć się na baczności. Przed sezonem przy Piłsudskiego zakładano, że cel w postaci utrzymania Ekstraklasy da czterdzieści zdobytych „oczek”. Zespół Janusza Niedźwiedzia jest bliski osiągnięcia tej granicy. W zasadzie wystarczy mu tylko jedno zwycięstwo. Nie można jednak popaść w minimalizm i zadowolić się tylko przedłużeniem bytu w najwyższej klasie rozgrywkowej. Wyższe miejsce w stawce to przecież nie tylko pozytywny PR wokół klubu, ale i realne środki finansowe oraz wpływ na tzw. ranking historyczny.

W Widzewie oczywiście zdają sobie z tego sprawę i zapowiadają, że chcą w końcu się przełamać. „Rozbudziliśmy apetyty w rundzie jesiennej, zarówno sobie, jak i wszystkim kibicom. W Widzewie są duże oczekiwania, bez względu na to, że jesteśmy beniaminkiem. Traktujemy to z szacunkiem, ale też twardo stąpamy po ziemi, bo wiemy gdzie niedawno byliśmy” – mówił na niedzielnej konferencji po przegranym meczu z Rakowem Częstochowa trener. „Jesteśmy niezadowoleni z wiosny, z dorobku punktowego. Mamy do rozegrania jeszcze sześć spotkań i będziemy chcieli pokazać się w nich z jak najlepszej strony. Zdobywać punkty w każdym meczu, by być dumnym z tego, gdzie skończymy sezon” – dodał Niedźwiedź.

Przed rozpoczęciem rundy szkoleniowiec RTS wskazywał trzy główne cele dla swojego zespołu: poprawa efektywności pressingu, umiejętność odwracania losów spotkań oraz gra w niskiej obronie. Później pojawił się jeszcze wątek indywidualnego rozwoju zawodników. „Mamy kilka obszarów, w których chcemy się poprawić jako zespół. Chcemy poprawić obronę niską. Wiem, że może zabrzmi to dziwnie, bo mamy dziewięć czystych kont, ale tam też jest sporo rzeczy do udoskonalenia. Poprawić trzeba też pressing wysoki w różnych konfiguracjach. W rozgrywaniu akcji chcemy być jeszcze bardziej zmienni, w naszych systemach mamy nowe warianty, które chcemy wprowadzać i udoskonalać. Gdy tracimy bramkę, też chcielibyśmy odrabiać wyniki, bo akurat w zeszłej rundzie był w tym deficyt” – mówił w grudniu trener Widzewa.

Co czerwono-biało-czerwonym udało się zrealizować z tych planów? Pressing funkcjonuje lepiej. Jesienią łodzianie wypracowali w tym elemencie 42% skuteczności, co plasowało ich na przedostatnim miejscu spośród wszystkich drużyn Ekstraklasy, przed Piastem Gliwice. Po dwudziestu ośmiu kolejkach zajmują 11. pozycję, a jeśli chodzi o wiosnę, wyższą efektywność ma tylko siedem ekip. Wynik oczywiście może być jeszcze lepszy, ale liczby pokazują, że progres nastąpił.

Podobnie sprawa przedstawia się w temacie „gonienia wyników”. W poprzedniej rundzie Widzew miał z tym wielki problem – w każdym meczu, w którym tracił gola jako pierwszy, doznawał porażki. Ani razu nie udało się nie tylko wykonać pełnego comebacku, ale nawet zremisować po utracie bramki. Wiosną sytuacja jest statystycznie lepsza, łodzianie trzykrotnie przegrywali z Pogonią Szczecin i dwukrotnie z Legią Warszawa, by ostatecznie zejść z boiska z punktami. Udało się także uniknąć porażki w starciach z Wisłą Płock i Cracovią, wyrównując rezultat w doliczonym czasie. Tylko w trzech przypadkach na siedem otwierające trafienia rywali dawały im zwycięstwa (Warta Poznań, Stal Mielec oraz Raków Częstochowa). Znów widoczny jest więc postęp.

Małej poprawie uległa liczba przejęć bezpańskich piłek, przechwytów oraz odbiorów, a liczba wygranych pojedynków w defensywie jest identyczna. Mimo to, łodzianie tracą dużo więcej goli. Przyczyn nie należy jednak szukać w samym sposobie bronienia dostępu do własnej bramki, ale w skuteczności przeciwnika. Jesienią wynosiła ona 24%, natomiast w tym roku wzrosła do 32%. Nie jest to olbrzymi skok, ale jednak skala wykorzystywania swoich okazji przez rywali urosła. Czy to dlatego, że widzewiacy umożliwiają im swoją postawą zdobywanie większej liczny goli? Otóż nie. W pierwszej części sezonu współczynnik goli oczekiwanych zespołów mierzących się z RTS wynosił średnio 1,53 na mecz. Piłkarze Niedźwiedzia powinni więc skończyć tamtą rundę z dwudziestoma sześcioma straconymi bramkami, a faktycznie było ich aż o dziewięć mniej! W jedenastu tegorocznych pojedynkach xG rywala wynosi średnio 1,27 na mecz. To również nie jest wielka różnica, ale jednak liczby pokazują, że przeciwnikom nieco trudniej o pokonanie Henricha Ravasa, a więc systemową grę obronną raczej należy uznać za lepszą. Model statystyczny pokazuje, że Słowak powinien czternaście razy wyjmować piłkę z siatki, a zrobił to szesnastokrotnie. Dokonania Ravasa znacznie odbiegają od jesiennych. Obronił wówczas 79% strzałów, wiosną jego skuteczność zmalała do 61%. Trzeba więc powiedzieć, że zespół zrobił w defensywie to, co zakładał – poprawił statystyki. Gdyby rywale pudłowali tak, jak wcześniej, albo Ravas popisywał się świetnymi interwencjami, zwycięstw byłoby więcej. Ale jest zupełnie odwrotnie, więc o punkty dużo trudniej.

A jak ocenić rozwój zawodników? Obok Henricha Ravasa, zauważalna jest słabsza forma Marka Hanouska, Patryka Stępińskiego, Mato Milosa, Juliusza Letniowskiego czy Jordiego Sancheza. Nie zapominajmy jednak, że poza Czechem każdy z nich zmagał się z problemami zdrowotnymi. Lepiej prezentują się natomiast Martin Kreuzriegler i Juljan Shehu, a początek rundy dawał nadzieję, że podobnie będzie z Ernestem Terpiłowskim. Pozostali piłkarze, naszym zdaniem, trzymają podobny poziom, co w pierwszej części rozgrywek. O żadnym graczu nie można jednak powiedzieć, że znacząco się rozwinął. No, może poza Filipem Zawadzkim, który doczekał się debiutu w wyjściowej jedenastce. Nadal nie prezentuje on jednak pewnego ekstraklasowego poziomu. W temacie rozwoju piłkarzy raczej dominuje póki co stagnacja.

Jeśli chodzi o pozostałe parametry, to również w zdecydowanej większości wyglądają one lepiej, niż w rundzie jesiennej. Poprawie uległy akcenty ofensywne takie jak liczba okazji bramkowych, wyższy współczynnik goli oczekiwanych czy liczba kluczowych podań. Widzewiacy częściej utrzymują się przy piłce, wygrywają więcej pojedynków, lepiej dryblują i dokładniej podają. Pogorszyły się jedynie dośrodkowania i celność strzałów. Należy więc zapytać, dlaczego drużyna Janusza Niedźwiedzia punktuje tak słabo, skoro gra tak dobrze? Diagnoza jest jasna: skuteczność bramkowa. Jesienią także nie była ona imponująca, jednak w tym roku wykańczanie akcji stoi na dramatycznie niskim poziomie – wynosi 15%, co jest trzecim najgorszym wynikiem w Ekstraklasie! Jak wskazuje współczynnik oczekiwanych goli (on także uległ poprawie), czerwono-biało-czerwoni powinni mieć na koncie osiemnaście trafień, a mają zaledwie dziesięć! „Musimy zacząć wykorzystywać to, co sobie stwarzamy, bo bez tego ciężko wygrywać mecze” – powiedział po ostatnim spotkaniu Bartłomiej Pawłowski. Trudno nie przyznać mu racji.

Przed Widzewem jeszcze sześć ligowych pojedynków. Łatwo nie będzie, ponieważ z każdym kolejnym niewygranym meczem nerwowość wśród kibiców jest większa, co przekłada się na poczynania zawodników świadomych oczekiwań ze strony trybun. Tracą oni pewność siebie i są mniej precyzyjni na boisku, a do utrudnia punktowanie. Jak przerwać te błędne koło? Jak najszybciej odnieść zwycięstwo, które w końcu pozwoli wszystkim odetchnąć. By tego dokonać, trzeba zachować spokój i przede wszystkim zacząć strzelać gole. Przydałoby się też trochę piłkarskiego farta, które było przy łodzianach w tamtym roku. Na szczęście trzeba sobie jednak zapracować.