Typowy mecz z Radomiakiem, czyli lekcje Myśliwca

Radomiak Radom to w ostatnim czasie dla drużyny Widzewa rywal bardzo niewygodny, czego najlepszym dowodem są nie tylko wyniki ich meczów, ale także przebieg zawodów. W sobotnim sparingu znów znajdziemy wiele punktów wspólnych.

Trudno znaleźć przeciwnika, który łodzianom bardziej nie leży. Na przestrzeni minionych dziesięciu lat doszło do trzynastu konfrontacji, w tym dwóch towarzyskich, z których czerwono-biało-czerwoni zdołali wygrać zaledwie trzy. Na kolejne zwycięstwo czekają już od siedmiu spotkań, kiedy wywieźli trzy punkty z Radomia jeszcze w czasach gry w II lidze. Jedyną bramkę w tamtej potyczce zdobył wtedy Dario Kristo. Od tamtej pory z „Warchołami” co najwyżej udawało się remisować.

Fatalnie wygląda zwłaszcza aktualna seria. W poprzednim sezonie, gdy widzewiaków prowadził Janusz Niedźwiedź, radomianie byli jednym z trzech zespołów (obok Lecha Poznań i Górnika Zabrze), który potrafił ograć RTS w obu ligowych starciach. To pierwsze miało bardzo nietypowy przebieg, ponieważ pod względem dominacji nad rywalem, liczby stworzonych sytuacji bramkowych, oddanych strzałów czy wygranych pojedynków był to jeden z najlepszych meczów poprzedniej kampanii w wykonaniu ekipy z Piłsudskiego. Tylko co z tego, skoro z wielu wykreowanych okazji udało się wykorzystać tylko jedną, podczas gdy goście przeprowadzili raptem kilka ataków, a i tak trzy razy trafili do siatki i zwyciężyli 3:1?

Identycznym wynikiem zakończyła się także rewanżowa partia, choć jej przebieg był już inny. Pogrążony w kryzysie Widzew był wtedy wyraźnie słabszą drużyną, a po zejściu z boiska kontuzjowanego Bartłomieja Pawłowskiego powietrze uszło z niej już całkowicie. Niedawny pojedynek w Łodzi znów przypomniał jednak o poprzedniej jesieni: prowadzeniu gry, pozornej kontroli i wielkiej nieskuteczności, połączonej z bezlitośnie wykorzystującym swoje szanse przeciwnikiem. Po euforii związanej z wygraną przy Bułgarskiej, lanie 0:3 było lodowatym prysznicem, który mógł pogłębić i tak niemałą traumę w rywalizacji z radomskim zespołem.

Być może dobór pierwszego zimowego sparingpartnera wynikał właśnie z tych niepowodzeń. Choć Daniel Myśliwiec tego nie potwierdził, nazwał Radomiak jednym z najsilniejszych rywali, jacy dostępni byli do towarzyskiej gry w tym okresie. Nie wykluczalibyśmy jednak celowego doboru, ponieważ właśnie postawa łodzian na tle zespołów stawiających na defensywę i kontratak wyglądała jesienią najsłabiej. Kibice przekonali się o tym nie tylko przy okazji konfrontacji z radomianami, ale też w przegranych meczach z Wartą Poznań i Puszczą Niepołomice czy podczas męczarni ze Stalą Mielec, ostatecznie wygranej dzięki pięknej bramce Andrejsa Ciganiksa. Starcia te miały jedną główną cechę wspólną: przeciwnik oddawał zawodnikom Myśliwca piłkę, zmuszając ich do prowadzenia ataku pozycyjnego. Ci radzili sobie w tym źle, najczęściej waląc głową w mur, a gdy popełniali błędy w tyłach, byli za to brutalnie karani.

Radomiak Radom – Widzew Łódź 2:2 (1:1)

Jeśli sobotni sparing miał być pierwszą weryfikacją usprawnienia tych elementów w grze RTS, które szwankowały najbardziej, to można być połowicznie zadowolonym. Zawody rozegrane na sztucznym boisku pod balonem, w dodatku w nie najlepszym stanie, znów przypominały łódzkie potyczki z Radomiakiem. Widzewiacy prowadzili grę, tworzyli okazje, ale większość z nich marnowali. Gospodarze ograniczyli się do kilku groźniejszych wyjść ofensywnych, a i tak zdołali strzelić dwa gole. Łodzianie musieli na swoje solidnie zapracować, wiele razy złapać się za głowy z wyrazem twarzy pytającym: Jak to nie wpadło?

Z drugiej strony, taktyka przyjęta przez trenera Myśliwca była dość charakterystyczna i łatwo dostrzegalna. Jego drużyna stosowała bardzo wysoki pressing, skupiając się na tym, by utrudniać rywalowi rozgrywanie piłki już na samym początku budowy akcji. Jordi Sanchez, Fabio Nunes, Dawid Tkacz, wspierani jeszcze nierzadko przez Bartłomieja Pawłowskiego podchodzili pod pole karne i gdy tylko nadarzała się okazja, starali się odbierać futbolówkę już w tej strefie boiska. Przynosiło to niezły efekt, bo obrońcy z Radomia popełniali sporo błędów w wyprowadzeniu, rozdając spóźnione prezenty świąteczne. Szkoda tylko, że Widzew znów nie miał dobrze ustawionych celowników i z tych okazji nie skorzystał. Niemniej dwie zdobyte przez nich bramki to i tak wyraźny progres. Ostatni raz w starciu z „Warchołami” udało im się to osiągnąć w 2006 roku!

Kolejnym przeciwnikiem czerwono-biało-czerwonych będzie poznańska Warta, która również uprzykrzała im życie w ostatnim czasie, dwa razy z rzędu wygrywając w Łodzi w meczach o punkty, nie tracąc przy tym gola. Przekonamy się, czy próba nauczenia piłkarzy, jak przekuwać dominację w wygrane, postępuje.