Smuda zaczyna tracić poparcie! Zdoła je jeszcze odzyskać?

Gdy Franciszek Smuda obejmował po raz piąty stery nad drużyną Widzewa, przy Piłsudskiego nie było chyba ani jednej osoby, która wątpiłaby w ten pomysł. Kolejny raz piłkarska rzeczywistość zaczęła jednak weryfikować ten osąd na swój sposób. Pomnik legendy zaczyna trząść się w posadach.

Jeszcze kilka miesięcy temu ciężko byłoby uwierzyć, że jako pierwsi od trenera, który święcił z łódzkim zespołem ostatnie duże sukcesy, zaczną odwracać się kibice. Smuda przez lata uchodził jako ich wielki idol. Podobizna szkoleniowca trafiła na kultową flagę „Dzięki Wam tu jesteśmy”, zawierającą nazwiska ludzi najbardziej zasłużonych dla klubu. „Franz”, mający w Łodzi swą nieformalną ulicę, momentami był wręcz wielbiony, paradując na stadionie w przygotowanej przez fanów pelerynie i berle, symbolizujących królewskie panowanie ówczesnego ulubieńca trybun. Co sprawiło, że obecnie to właśnie kibice zaczynają wykazywać olbrzymie zniecierpliwienie?

Sympatycy Widzewa zaczynają martwić się o finisz sezonu, w którym klub ma bardzo wiele do stracenia. Na szali leży przecież awans do II ligi, bez którego cała otoczka, mozolnie budowana od reaktywacji RTS, może prysnąć jak bańka mydlana. Przysłowiowe pięć minut nie będzie trwało przecież wiecznie. Co prawda drużyna na osiem kolejek przed końcem rozgrywek zajmuje pierwsze miejsce w tabeli, ale styl, jaki prezentuje, sprawia, że co spotkanie fani drżą o trzy punkty. Zwłaszcza, że różnice punktowe są wyłącznie śladowe.

Lekkie zniecierpliwienie trybuny wykazywały już w listopadzie, gdy zespół Smudy zakończył rundę za plecami Sokoła Aleksandrów Łódzki. Sytuację uspokoiły wówczas obietnice trenera, że wiosną widzewiacy będą wyglądali zdecydowanie lepiej. Wartościowe wzmocnienia oraz solidnie przepracowana przerwa zimowa miały odmienić czerwono-biało-czerwonych o 180 stopni. Zapowiadano, że łodzianie wręcz rozbiją ligę w puch! Początkowo optymizm w serca kibiców wlewały dobre wyniki w meczach sparingowych (wygrane m.in. z rywalami z I oraz II ligi), ale gdy zaczęła się runda rewanżowa, dominacja i obiecywana widowiskowość zaczęły znikać.

W pewnym momencie męczarnie, jakie piłkarze przeżywali, by wygrać zawody, wpłynęły także na samego Franciszka Smudę, wytrącając mu z rąk pewność siebie. Trener zmienił strategię, przedkładając efektywność nad efektowność. Zespół miał zacząć przede wszystkim punktować, a styl stał się rzeczą drugorzędną. Przynosiło to spodziewane rezultaty – wygrane osiągane z coraz większym trudem, później remis po słabym meczu z Huraganem Morąg i najświeższą porażkę z Ursusem Warszawa.

Po tym ostatnim spotkaniu frustracja kibiców zaczęła sięgać zenitu i po raz pierwszy o słabą postawę zaczęto otwarcie oskarżać już nie tylko zawodników, ale również szkoleniowca, który paradoksalnie w starciu z Ursusem nie uczestniczył z powodów zdrowotnych. Oliwy do ognia zaczął już wcześniej dolewać sam „Franz”, krytykujący zachowanie fanów. Linią podziału między trenerem a kibicami zaczął od niedawna stanowić Bogu ducha winny Michał Miller. Wartościowy piłkarz stracił miejsce w składzie, co trybuny przyjęły z dużą dezaprobatą. Jeszcze ostrzej na sugestie wykrzykiwane z „Zegara” zareagował Smuda i zrobiło się nerwowo. Chichot losu można było odczuć we wtorek, gdy to właśnie Miller strzelił gola dającego nadzieję na uratowanie meczu w stolicy.

Zaufanie do trenera zaczyna się coraz bardziej kruszyć, co widać chociażby w Internecie, m.in. na kibicowskim forum, gdzie szkoleniowiec doczekał się własnego tematu, zawierającego główne ostrą krytykę. Wzajemne relacje uratować może tylko nagła przemiana drużyny w maszynkę do gromadzenia punktów. Zauważalna poprawa w grze i przede wszystkim pewne sięganie po zwycięstwa. Jedynie w ten sposób Widzew może suchą stopą przejść przez III-ligowe wyzwanie i wygrać rozgrywki. Przed Smudą serią meczów z teoretycznie słabszymi przeciwnikami. To doskonały moment, by pokazać, że trener wciąż panuje nad sytuacją i nie wpisać w sobie w bogate CV wstydliwej notatki z napisem: „Przerósł mnie czwarty poziom rozgrywkowy”.

Jeśli jednak wieczorem znów powinie mu się noga, presja trybun może być już zbyt duża. W klubie póki co zdają się zachowywać spokój, ale kolejna wpadka będzie musiała sprawić, że Przemysław Klementowski i Michał Sapota, główny orędownik powrotu Franciszka Smudy na Piłsudskiego, będą musieli poszukać planu B. Zanim będzie za późno…