S. Majak: „Miller potrzebuje mieć zaufanie trenera”

Dziś w mediach pojawiły się spekulacje, że Michał Miller może już niebawem trafić do Sokoła Aleksandrów Łódzki. Postanowiliśmy zapytać o to trenera drużyny, Sławomira Majaka. To jednak nie była jedyna okazja do rozmowy. Dziś bowiem mijają 22 lata od pierwszego meczu Widzewa z Broendby, gdy strzelił on jedną z bramek.

– W mediach pojawił się dziś temat przyjścia Michała Millera do pańskiej drużyny. Może pan potwierdzić, że coś jest na rzeczy?

– Mogę powiedzieć tylko tyle, że toczą się rozmowy. Jestem zainteresowaniem pozyskaniem Millera, natomiast kwestie, które się rozstrzygają, to w jakiej formie się to odbędzie – czy transfer definitywny, czy wypożyczenie.

– Pan zapewne wolałby go ściągnąć na stałe?

– To, co ja bym wolał, nie ma nic wspólnego z tym, do jakiego punktu dojdą kluby. (śmiech)

– Współpracował pan z Millerem już w Drwęcy, dobrze go pan zna. Co się z nim stało? O ile sytuację z wiosny wszyscy dobrze znamy, to początek nowego sezonu też nie wygląda najlepiej.

– Michał przechodził do Widzewa w glorii osoby, która zdobyła z Drwęcą awans do II ligi, zostawiając w pokonanym polu i Widzew, i ŁKS. Wydawałoby się naturalne, że zadomowi się w klubie na dłuższą metę i będzie decydował o jego grze. Z miesiąca na miesiąc było jednak coraz gorzej, a bramki strzelał tylko sporadycznie. Nie pomagała mu oczywiście rola, którą pełnił w zespole. Był próbowany czy to na środku obrony, czy to na prawej stronie, czy to na środku pomocy. To nie jest zawodnik o takich predyspozycjach, to gracz ofensywny, który może zagrać na którymś ze skrzydeł, ale najlepiej czuje się na „dziewiątce” i „dziesiątce”. Nie ma się co dziwić, że chłopak obniżył loty.

– W Widzewie zmienił się trener, ale w sytuacji Millera niewiele drgnęło.

– U trenera Mroczkowskiego też widać, że nie jest to osoba pierwszego wyboru. On stawia na system 4-4-2 i gra dwójką zupełnie innych napastników, a Michał jest na zasadzie kogoś, kto wchodzi na zmianę. Jeżeli drużyna zostanie wzmocniona zawodnikami ofensywnymi, to dla niego nie będzie już zupełnie szansy. Dlatego dla mnie i dla mojego zespołu byłby to dobry ruch, a dla Michała forma odbudowania się i zaistnienia, czy to w Widzewie, czy już w innym klubie. Mam nadzieję, że negocjacje zakończą się jak najszybciej, bo już w piątek gramy pierwszy mecz i chciałbym mieć Millera do dyspozycji.

– Wydaje się panu, że jest to piłkarz na wyższe ligi? Jakby nie patrzeć, przez osiem lat grał tylko na czwartym poziomie. Może to po prostu za wysokie progi?

– Myślę, że Michał ma ogromny potencjał, natomiast ten potencjał może w pewnych rzeczach przeszkadzać. To jego pierwsze potyczki na poziomie II ligi, ale ja uważam, że ten poziom do absolutnie nie przerasta. Żeby się odbudować, on potrzebuje mieć zaufanie trenera, musi mieć możliwość gry nawet po słabszym meczu. Wiem, że to co pokazuje teraz, to jest poniżej jego oczekiwań i wydaje mi się, że mam receptę, by znów zaprezentował te zalety, które miał w Drwęcy.

– Latem z Sokoła odeszło trzech kluczowych zawodników. Jakie są cele drużyny na nadchodzący sezon? Nadal walka o awans?

– Taki cel dostałem od zarządu i muszę się z nim zmierzyć, zwłaszcza że w naszej grupie nie ma już ani Widzewa, ani ŁKS. Nie znaczy to, że będzie to słabsza grupa, tylko znajdzie się więcej zespołów, które będą walczyć o awans. To będzie bardzo wyrównany sezon. Cel jest jeden – chcemy awansować, ale zdajemy sobie sprawę, że czeka nas ciężka praca przez cały rok.

– Ostatnie kilka lat spędził pan w III lidze. Najpierw było świetnie z Drwęcą, później wydawało się, że też powinno być nieźle w Sokole Ostróda, ale coś nie wypaliło. Jest pan w stanie stwierdzić, co się stało?

– Po bardzo fajnym sezonie w Drwęcy przyszedłem do Sokoła – do klubu bardzo dobrze zorganizowanego, mającego bazę, infrastrukturę i zaplecze finansowe. Wydawałoby się, że wszystko powinno iść ku dobremu, oczywiście nie w tym sezonie, w którym obejmowałem zespół, bo straty były zbyt duże. Plany były jednak długofalowe – utrzymać się, a później walczyć o II ligę. Nie do końca trafiliśmy chyba ze sposobem budowy drużyny, nie było porozumienia na linii zawodnicy – trener, nie wszyscy ciągnęli ten wózek w jedną stronę. Te ruchy, które ja chciałem wykonać, wykonano już po sezonie – przeprowadzono czystkę i zaczęto budowę od podstaw. Skończyło się tak, jak się skończyło, teraz jestem w drugim Sokole i myślę, że mam coś do udowodnienia.

– Praktycznie przy każdej zmianie trenera w Widzewie był pan wymieniany jako jeden z kandydatów do objęcia tego stanowiska. Miał pan kiedyś oficjalną opcję przyjścia do Łodzi?

– Gdy zespół grał w IV lidze, po trenerze Obarku, byłem na rozmowach w Widzewie. Rozmawiałem z panem Waraneckim, byliśmy w zasadzie dogadani, była nić porozumienia. Następnego dnia miałem przyjechać jako pierwszy trener, jednak w trakcie nocy okazało się, że nowym szkoleniowcem został Marcin Płuska, a z moich usług zrezygnowano. To był jedyny epizod, gdy ktoś podjął ze mną rozmowę na temat objęcia posady w Widzewie. Później były spekulacje, ale nikt się ze mną nie kontaktował.

– Nieprzypadkowo rozmawiamy dzisiaj. Wie pan, co się stało dokładnie 22 lata temu?

– Mecz z Broendby u siebie, wygrany 2:1.

– I strzelił pan bramkę. Czy to jeden z najważniejszych goli w pańskiej karierze?

– To była oczywiście bardzo ważna bramka, bo w eliminacjach Ligi Mistrzów. To był gol na 2:0, który powinien uspokoić mecz, jednak szybko daliśmy rywalom strzelić bramkę kontaktową. Szkoda, że tak się skończyło, ponieważ mieć 2:0 przed wyjazdem to jest duży komfort, natomiast 2:1 to już żaden. Mile wspominam ten dwumecz, dobrze się zaprezentowaliśmy, zwłaszcza w pierwszym spotkaniu, bo w drugim do momentu strzelenia na 1:3 nie było nas na boisku. Wydawało się, że to było niedawno, a tymczasem minęły już 22 lata, to głęboka historia i myślę, że teraz Widzew żyje czymś zupełnie innym.

Rozmawiał Kamil