Relacja z meczu Widzew Łódź – Legia Warszawa 15.10.2010

Ogromne emocje towarzyszyły piątkowej potyczce Widzewa i Legii. Szlagierowy mecz zakończył się niestety wygraną gości 1-0. Wynik mógłby być inny, gdyby nie antybohater meczu – arbiter Małek.

W sektorach gospodarzy natomiast gorąco. Oprawa związana z tym meczem została zaplanowana już dawno i od kilku tygodni zbierano środki na jej realizację. A że „Ultras Widzew” pomysły ma ambitne, potrzeba było niemało pieniążków. Pierwszy efekt można było zaobserwować już z pierwszym gwizdkiem sędziego. Jednak o widzewskiej oprawie „na Legię” było głośno jeszcze przed meczem. Podczas malowania sektorówki ultrasom wizytę złożyli kibice ŁKS-u, którzy „rzekomo” całą oprawę zniszczyli. Tylko rzekomo, bowiem projekt był cały i miał się zdrów :) Składały się na niego: ogromna 100 metrowa malowana sektorówka w połowie przedstawiająca niebo, aniołów i boskich herosów, a w połowie piekielne czeluści, ognie i diabelskie postaci, transparent o treści: „Czy niebios natchnienie, czy piekieł płomienie. Wszystkie te dusze na Twoje skinienie” oraz odpalone miejscowo race oraz stroboskopy. Efekt: porażający! Widok starannie wykonanej ogromnej sektorówki zapierał dech i nie odda tego żaden aparat fotograficzny. Zaraz po choreografii, która z racji swego rozmiaru wyjątkowo prezentowana była z trybuny C, młyn Widzewa ruszył z dopingiem mającym na celu porwać do walki piłkarzy w czerwonych strojach. Z początku śpiewy niosły się na prawdę bardzo dobrze, później doping nieco osłabł. Swoje zrobiła stracona bramka oraz doprowadzające do wściekłości decyzje arbitra z Zabrza. Frustracja sięgała zenitu dlatego doping dla Widzewa mieszał się z epitetami pod adresem Jego Ekscelencji Pana Roberta Małka. W przerwie meczu piłkarze usłyszeli: „Legii się nie bać, tylko jej gola zajebać” co miało na celu otrzeźwić zawodników, którzy wybiegli na murawę mocno przestraszeni. Otoczka meczowa i medialne dmuchanie balona, jaki pękł wraz z golem Vrdoljaka, podziałały na graczy Widzewa bardzo negatywnie.

Na drugą część meczu piłkarze wyszli już bardziej pewni siebie z rządzą walki o wyrównującą bramkę. Padły nawet dwie, ale obu zabrzański sędzia nie uznał. Zwłaszcza przy drugim golu nie ma wątpliwości, że został on zdobyty prawidłowo. Ukah wygrał pojedynek z Kiełbowiczem i głową posłał piłkę w bramkarza gości, a potem nie przekraczając przepisów dobił strzał. Cóż, może w haśle „Słabsze wyniki – wracają stare nawyki” jest coś z prawdy. Zawodnicy Widzewa walczyli, starali się, ale brakowało umiejętności żeby wbić broniącej się w 11-stu, a wraz z Małkiem w 12-stu, Legii. Za trzech harował Piotrek Grzelczak. Widać, że wychowanek Widzewa ma ten klub w DNA. Czego niestety nie można powiedzieć o dżentelmenie Rzeźniczaku, który zapomniał gdzie się wychował i teraz „eLką” ułożoną z palców wyznaje swoją nową miłość. Piłkarze czerwono-biało-czerwonych polegli ostatecznie 0:1. Nie dali plamy natomiast kibice, wszak „Widzew, to my”! Pod Zegarem w drugiej części meczu pojawiło się 1910 flag na kijach ze specjalnie wykonanym na ten mecz nadrukiem w postaci herbów klubowych: „TMRF-u” z 1910 roku oraz tego w obecnym kształcie. Flagowisko, któremu towarzyszyła pirotechnika w postaci rac i stroboskopów, było poświęcone właśnie tej magicznej dacie. Równe 100-lecie wypadnie na koniec listopada, ale już przy okazji ligowego klasyku świętowano setne urodziny. Całość uzupełniały dużych rozmiarów transparenty właśnie z datami 1910 oraz 2010. Race płonęły także kilkukrotnie, spontanicznie, aż do końca meczu. Wcześniej, po zdjęciu transów z datami, na płot powróciły flagi, a wraz z nimi swój jednorazowy występ zaliczyło płótno „Visitors”. Jedna z najstarszych i najbardziej rozpoznawalnych fan warszawskich kibiców zmieniła właściciela po meczu pucharowym Pogoń-Legia i dziwnym trafem pojawiła się w sektorach Widzewiaków. Starą tradycją flagę ktoś „pomyłkowo” zawiesił „do góry kołami”, a następnie materiał rozłożono na czynniki pierwsze :) Z dymem poszło też trochę szali. Cisza w „klatce”, w tamtym momencie, która aż biła w uszy, była bezcenna. Przy okazji warto też podkreślić, że w centralnym miejscu stadionu, pięknie jak zawsze prezentowała się fana fanatyków RTS z Warszawy. Słynne „Syrenki” musiały mocno kłuć w oczy Legionistów. Ogólnie na Piłsudskiego pojawiło się bardzo dużo kibiców Widzewa nie tylko z samej stolicy, ale ze wszystkich terenów mazowieckich. Na płocie zadebiutowały także trzy nowe flagi: upamiętniająca zmarłego kolegę „Trola” , Widzewiaków z Polesia oraz kibiców-emigrantów z Irlandii („Eire Division”).

Ogólnie mecz z Legią jak zawsze wyzwolił mnóstwo emocji. Niestety i tym razem thriller nie miał dla łódzkiej widowni zbyt szczęśliwego zakończenia. Zamiast radości z pokonania odwiecznego wroga, była frustracja wynikiem, złość na arbitra i pajacującego przez cały mecz, a zwłaszcza po ostatnim gwizdku, bramkarza gości. Ukrainiec w trakcie spotkania przeciągał grę i kilka razy umierał kradnąc cenny czas. Po meczu zaś wymachiwał rękoma w kierunku młyna Widzewiaków krzycząc coś w swoim języku. Z pewnością odwagi dodawały mu wysoki płot oddzielający go od kibiców i ochrona na murawie. W innym wypadku Machnowskij nie byłby zapewne takim kozakiem i czmychał do szatni niczym kiedyś inni kabareciarze z Odry Wodzisław. Mocną obstawę dostał też sędzia Małek. Chyba musiał coś mieć na sumieniu, skoro obawiał się czegoś.

Specjalny aplauz pod adresem ultrasów! Widzewscy „projektanci” kolejny raz pokazali klasę prezentując oprawę godną europejskich salonów. Olbrzymie gratulacje dla „Ultras Widzew” za efekt nieprzespanych nocy i litrów wdychanej farby, który był porażający!

Podziękowania także dla 70-osobowej delegacji kibiców Ruchu Chorzów!