R. Mroczkowski: „Zrobię wszystko, by był awans, ale obiecywanie byłoby nie fair”

W poniedziałek na łamach portalu „Weszło” ukazał się bardzo długi wywiad z Radosławem Mroczkowskim. Trener opowiada w nim o kulisach pracy w Sandecji Nowy Sącz, ale nie brakuje też tematów. związanych z Widzewem. Poniżej fragmenty dotyczące łódzkiego klubu.

– Ile może pan powiedzieć o kulisach trafienia do Widzewa w tak niecodziennym momencie, czyli tuż przed ostatnią kolejką?

– Gdy dostałem zaproszenie na spotkanie, byłem przeświadczony, że będziemy rozmawiać o przyszłym sezonie, względnie o mojej pracy w Widzewie w innej roli. Śmieszna sytuacja, bo w środę miałem podpisać umowę z innym klubem.

– Jakim?

– Wolę nie zdradzać.

– A poziom?

– Pierwsza liga.  Na mecze Widzewa przychodziłem, obserwowałem, kibicowałem. Ale moment… trochę szaleństwo.

– Co było największym problemem w tym kluczowym tygodniu?

– Czas. Mieliśmy wspólne 3-4 treningi. Poza tym sprawienie, żeby drużyna uwierzyła w siebie. Szatnia była przygaszona. Trening, jakaś gierka, a wszyscy cisi. Zero żartów, uśmiechu. Wszyscy spięci, na baczność. To było całkowicie nienaturalne. Wiedziałem, że tak zostać nie może. Przerwałem któregoś razu zajęcia. O czym rozmawialiśmy – tajemnica szatni. Ale podziałało, po dwóch dniach było na treningach więcej radości. Cieszy mnie też, że uszanowano moją prośbę o ciszę medialną na te kilka dni. Ci piłkarze byli złapani w wir, musieli się ciągle z czegoś tłumaczyć. Tutaj mogli się od tego odciąć, a po meczu wszyscy byli znowu dostępni dla każdego.

– Ale ten mecz, delikatnie mówiąc, też się nie układał. Był sprawdzianem również pańskich umiejętności.

– Nawet wybór jedenastki… po kilku minutach kontuzja Pieńkowskiego, młodzieżowca. Pamiętamy jakie są przepisy, trzeba więc nie tylko przeprowadzić zmianę, ale całą taktyczną roszadę, by wszedł młodzieżowiec. Zostaliśmy zmuszeni do gry w ataku pozycyjnym, straciliśmy w banalny sposób bramkę… Ważne jednak, że drużyna po przerwie zostawiła to, co było złe za sobą.

– Czasami się zastanawiam czy, przynajmniej na tym etapie, wspaniała frekwencja Widzewa nie jest mieczem obosiecznym, bo niektórych może paraliżować taka presja.

– Jak mam możliwość, staram się trochę tonować oczekiwania kibiców. Trzeba wyważyć oczekiwania do poziomu umiejętności zawodników. Fajnie, że stawiamy sobie wysokie cele, ale tu nie będzie dziewięćdziesięcioprocentowej skuteczności podań ani pogromu za pogromem.  Choć dzięki presji ze strony kibiców mam wrażenie, że w większym stopniu sami się dyscyplinują i zdają sprawę z tego nad czym mają pracować. Z drugiej strony, niektórych to może usztywnić. Nie na każdego krzyk jest tak samo dobrym rozwiązaniem. Do różnych ludzi dociera się w różny sposób.

– Jeśli miałby pan o coś poprosić kibiców Widzewa, co by to było?

– Aby wciąż była tak samo dobra frekwencja, ale o to chyba nie trzeba się martwić. Doping, także w trudnych momentach. I ja też zdaję sobie sprawę, że tych trudnych momentów nie może być nie wiadomo ile, ale jakieś będą się zdarzać, bo to jest sport. Wtedy mam nadzieję, że będzie trochę cierpliwości.

– Jaki będzie Widzew trenera Mroczkowskiego, gdy będzie pan z przekonaniem mógł powiedzieć: tak, to mój autorski zespół?

– Skuteczny. Grający ofensywną piłkę, potrafiący narzucić własny styl. Kibice Widzewa lubią grę kontaktową, ale też do przodu, gdzie drużyna nie czeka na przeciwnika. Kadrowo chcemy powoli dokładać kolejne cegiełki, czyli kreować zawodników młodych, perspektywicznych, ale pamiętamy o bieżących zadaniach. Awans, potem kolejny awans, w perspektywie Ekstraklasa.

– W akademii Widzewa zameldował się ostatnio Marcin Płuska. Pan też miał spore osiągnięcia w pracy z młodzieżą, czy tutaj zaangażuje się pan bardziej?

– Tak, na pewno będę się interesował sprawami akademii i mam swoje pomysły. Ale na razie jestem w Widzewie sześć tygodni, żyję budową pierwszego zespołu. Jak widzimy się z Marcinem, zawsze przegadamy niejeden temat. Wiadomo, że akademia nie może być tylko ładnym hasłem, tylko kluczem do rozwoju klubu. Trzeba ku temu stworzyć warunki, struktury, by szkolenie było optymalne, konkurencyjne z najlepszymi w Polsce. Teraz Polska ucieka. Nie wszyscy chcemy zrozumieć, że dzisiaj jest trochę inny świat. Mamy obiekt na Łodziance, który wykorzystuje pierwszy zespół, ale to nie jest obiekt który spełnia potrzeby akademii. Trenuje tu pierwszy zespół, juniorzy, rezerwy, może do U15 te grupy się pomieszczą. Ale akademia to też roczniki młodsze i nie może być tak, że trenują w różnych miejscach, rozsianych po całej Łodzi. W niektórych klubach baza jest zaraz przy stadionie. Patrzy się na boiska wokół głównego obiektu, a tam pełno młodych adeptów.

– Jakie powinny być cechy widzewiaka?

– Solidność. Nieustępliwość. Zaangażowanie, czy to mecz, czy trening. Mentalność typu – jeden za wszystkich, wszyscy za jednego. Wspomniane spotkanie ze Stowarzyszeniem Byłych Piłkarzy Widzewa. Wspólna inicjatywa, nikt nic na siłę nie robił. Niektórzy młodzi piłkarze są w klubie krótko, nie znają historii, to jest dla nich wprowadzenie do widzewskiego charakteru można powiedzieć. Spotkanie w luźnej atmosferze, plenerowe, ale owocne. Spontanicznie zawiązywały się rozmowy, ktoś opowiadał o dawnym meczu, atmosferze, zwyczajach, a młodzi chłonęli. Widziałem też po tych legendarnych graczach, że jeden drugiemu nie zagląda w to, co kto osiągnął. Jednym po karierze bardziej się powiodło, innym mniej, ale to nigdy nie ma znaczenia. Siedzą i są sobie równi, nikt nie jest ponad. Jak coś nie gra, mówią sobie prosto w oczy. Myślę, że tak samo budowana była ich drużyna. Historie o nich słuchałem z pierwszej ręki, bo Andrzej Możejko, gdy wrócił z Finlandii, grał w Starcie. Zabierał nas między treningami – chłopaki, jedziemy na Piotrkowską na kawę! Wsiadaliśmy do jego Citroena, jechaliśmy na miasto. Dbał o to, by drużyna była jednością i miała dobrą atmosferę.

– Obieca pan awans?

Zrobię wszystko, żeby awans był, bardzo bym go chciał. Ale to jest sport. Obiecywanie nie byłoby fair.

Rozmawiał Leszek Milewski (weszlo.com)

Cały wywiad z Radosławem Mroczkowskim przeczytacie TUTAJ