R. Gikiewicz: „Po dwóch dniach poczułem się tu jak w domu”

Rafał Gikiewicz ma za sobą pięć ligowych występów w drużynie Widzewa. Dwukrotnie zachował w nich czyste konto, pomagając wygrać prestiżowe starcia z ŁKS Łódź i Legią Warszawa, ale w Krakowie przytrafił mu się gorszy mecz. O wpadce z Cracovią o pobycie w Łodzi opowiadał w rozmowie z Interią. Poniżej fragmenty.

O marzeniach związanych z debiutem w reprezentacji

„Zagrałem na niemieckiej ziemi ponad 200 spotkań i chciałem dołożyć to 1A. Mam w sobie uczucie niespełnionego marzenia małego chłopca. Czy mój 6-letni syn, czy ja, wciąż o tym marzymy. Nie mam do nikogo pretensji, że się nie udało. Trzeba mieć marzenia, bo bez nich nic się nie spełni. Sam podnosiłem sobie poprzeczkę i mierzyłem coraz wyżej. Tak samo w Widzewie, potrzebujmy mieć w szatni piłkarzy, którzy nie boją się marzyć”.

O skali zainteresowania Widzewem

„Każdy zawodnik chciałby co tydzień grać przy pełnych trybunach. Mnie to nie paraliżuje, a wręcz przeciwnie – napędza. Grałem na wielkich stadionach i nie mamy się czego wstydzić. Taki doping tylko może nam pomóc zdobywać punkty i spełniać marzenia. To jedna z wielu fajnych rzeczy, jakie spotkały mnie w Łodzi. Ludzie zaczepiają mnie na ulicy, życzą powodzenia i mówią, że trzymają kciuki. Ja się w tym odnajduję i to lubię. Zawsze znajdę czas dla kibica. Da się odczuć, że Widzew to wielki klub, który wciąż się odbudowuje”.

O początkach przy Piłsudskiego

„Właściwie po dwóch dniach poczułem się tu jak w domu. Rozmawiałem z prezesem klubu i mówiłem, że nie przychodzę tu odcinać kuponów, tylko coś osiągnąć. Zawsze będę dawał z siebie sto procent i tak będzie do mojego ostatniego dnia w Widzewie. Naprawdę cieszę się, że tu jestem i nie jest to gra słowami. Sprawia mi przyjemność to, że mogę pracować z młodymi piłkarzami i bawić się z kibicami, ale mam nadzieję, że najlepsze dopiero przed nami”.

O błędach na przedpolu

„Nie mam z tym problemu, by przyznać się do błędu. Mogę wziąć odpowiedzialność na siebie, jeśli to zdejmie z innych. Można było się lepiej zachować w tej sytuacji. Gdybyśmy byli inaczej ustawieni, to nie byłoby rzutu rożnego. Przy dośrodkowaniu nie tylko ja powinienem zareagować lepiej. Cała linia obrony mogła zrobić wyblok, by rywal nie dotarł do piłki. Nawet ja z moim zasięgiem ramion nie zawsze mogę wybronić, gdy przeciwnik nabiega i jest w stanie dzięki temu wysoko wyskoczyć. Jestem jednak samokrytyczny i biorę tę bramkę na siebie. Zawsze są elementy do poprawienia i po analizie z trenerem bramkarzy czy pierwszym szkoleniowcem można pracować, by tych błędów unikać i się rozwijać. Druga bramka dla Cracovii? Nie wiedziałem piłki w momencie strzału, tylko dopiero jak minęła głowę Serafina Szoty. Musnąłem ją palcami, ale to było dobre uderzenie Rakoczego”.