Pawłowski o powrocie: „Gdyby były warunki, tydzień-dwa. A tak się to wydłuży”

Jak doszło do kontuzji kolana, jak przebiegał proces powrotu do zdrowia i kiedy zobaczymy go znów na murawie? M.in. na te pytania odpowiedział sam Bartłomiej Pawłowski, który w trakcie tureckiego obozu udzielił wywiadu kanałowi Meczyki.pl. Poniżej kilka jego wypowiedzi.

O tym, jak doszło do urazu

„Trenowaliśmy pojedynki i chcąc przeskoczyć nad nogą kolegi, wpadłem w dziurę. Nie miałem już żadnych szans na zareagowanie, nie dało się tego przewidzieć. Mając początek i koniec stopy na innym poziomie zrobiłem jeszcze zwrot i całe kolano się rozleciało. Masakra, nie polecam nikomu. Fizjoterapeuci mówili, że chrupnięcie w stawie słyszeli z odległości kilkudziesięciu metrów”.

O pierwszym etapie powrotu do zdrowia

„Po operacji wyjechałem na dziewięć tygodni do Szczecina, gdzie się rehabilitowałem. Rodzina pojechała tam ze mną, a moja żona była w ósmym miesiącu ciąży, więc był to intensywny czas. Miałem zostać dwanaście tygodni, ale ze względu na kwestie porodowe wróciłem wcześniej i pierwszy etap dokończyłem już w Łodzi. Gdyby nie wsparcie bliskich, byłoby na pewno bardzo ciężko. Jak się czułem? Było podobnie, jak u zawodników, którzy kończą karierę. Te pierwsze miesiące są trochę depresyjne, bo człowiekowi przyzwyczajonemu do reżimu treningowego czy atmosfery trybun trudno się odnaleźć. Mnie na duchu trzymała rutyna związana z rehabilitacją”.

O innej perspektywie bycia w zespole

„Mój przypadek to nie tylko zerwanie więzadeł krzyżowych, ale też kilka innych rzeczy. Gdyby to było tylko to, niektórzy już po tygodniu od operacji wracają do różnych form treningu, a ja przez pierwsze sześć tygodni mogłem chodzić tylko o kulach. Nie mogłem w ogóle obciążać nogi i proces rekonwalescencji wydłużył się przez to o półtora miesiąca. Oglądanie zespołu z boku to zupełnie inne doświadczenie. Byłem świadkiem tego, jak niektórzy piłkarze zmieniali się w tym czasie, dojrzewali na boisku, na przykład Kuba Sypek czy Kamil Cybulski. Albo jak rósł Mateusz Żyro, wychodząc na murawę z opaską kapitana”.

O korzyściach płynących z wyjazdu na obóz

„W Turcji mieliśmy do dyspozycji trawiaste boiska, więc mogłem wreszcie zrobić postęp. Mając tylko sztuczne murawy, mogłem jedynie biegać, żeby nie wchodzić w stresowe sytuacje i nie zrobić sobie krzywdy. Na obozie mogłem trochę pograć w piłkę, a w drugiej części potrenować z zespołem, choć jeszcze bez wchodzenia w kontakt. Po powrocie znów będzie problem, ponieważ w Łodzi nie ma odpowiednich warunków, a to wydłuży proces powrotu”.

O obecnym stanie i szansach powrotu do gry

„Zacząłem kopać piłkę, podcinać ją na dalszą odległość czy strzelać lekko na bramkę. Jestem też w interwale biegowym, więc to w zasadzie już końcówka. Gdybym miał w Polsce lepsze warunki, pewnie po powrocie z obozu byłbym w stanie wejść w pełny trening po tygodniu, może dwóch. A tak, może się to delikatnie wydłużyć. Tego typu kontuzje trwają na ogół od sześciu do dziewięciu miesięcy. Po ośmiu zrobiłem rezonans i mój ACL jeszcze się w pełni nie zregenerował, by lekarze mogli wpuścić mnie w trening”.