Ostrovia Ostrów Wielkopolski – Widzew Łódź (26.05.1991)

Podróż przebiegała zupełnie spokojnie a po przyjeździe do Ostrowa, Widzewiacy rozeszli się po całym mieście albowiem do rozpoczęcia meczu było jeszcze sporo czasu a policja nie stwarzała większych problemów. Większość osób raczyła się „browarkami” i ze śpiewem na ustach poznawała „uroki” Ostrowa. Miejscowych kibiców jakoś w ogóle nie było widać. Gdy zbliżała się godzina rozpoczęcia meczu większość grup i grupek Widzewiaków schodziła się na stadion. Co ciekawe obok stadionu była giełda samochodowa, która wzbudzała nie mniejsze zainteresowanie niż sam mecz. Ochronę stadionu zapewniali niezbyt liczni emeryci i nietrudne do sforsowania płoty, co jak można było przewidzieć skończyło się tym, że wielu Widzewiaków weszła na mecz za darmo. Z politowaniem można było obserwować emeryta, który krzyczał „stać” na co przechodzący przez płot odpowiadali gromkim śmiechem i dowcipami „złap mnie tutaj jestem”. Klub z Ostrowa był organizacyjnie zupełnie nieprzygotowany do rozgrywania meczów z udziałem kibiców gości i świat zatrzymał się tam chyba na latach 50-60 tych. Zajęliśmy dwa sektory na przeciw trybuny głównej stadionu, wywiesiliśmy nasze flagi i czekaliśmy już w asyście policjantów na rozpoczęcie meczu. Kibice gospodarzy (szalikowcy) nie ujawniali się. Pierwsza połowa zakończyła się rezultatem 1:1 przy czym pierwszą bramkę uzyskała Ostrovia. Zdobyli oni pięknego gola w same okienko z 20-25m i sytuacja robiła się nieciekawa, tym bardziej, że gospodarze grali ambitnie i z dużym zaangażowaniem. Na szczęście końcówka tej połowy należała do Widzewa i wyrównaliśmy w 36 min. po akcji i strzale Wiesia Ciska. Pod koniec meczowej przerwy wreszcie ujawnili się kibice Ostrovii i wywiesili na płocie głównej trybuny jedną flagę biało-czerwoną szachownicę. W tym momencie w ich kierunku wyruszyła kilkunastoosobowa grupa Widzewiaków, która po krótkiej utarczce słownej, przepychankach i zabraniu flagi gospodarzom została zawrócona do swoich sektorów przez policję. Mimo takiej sytuacji na początku drugiej połowy słychać było doping dla gospodarzy, którzy ponownie zaatakowali z wielką werwą. W 70 min. Kubala strzelił drugą bramkę dla Widzewa stopując zapędy piłkarzy Ostrovii i odnieśliśmy cenne, wymęczone zwycięstwo 2:1. Po zakończonym meczu policja dość długo trzymała kibiców Widzewa na sektorach a potem nastąpił marsz w kierunku stacji kolejowej. Wyglądało to bardzo fajnie albowiem przemarsz wywołał u mieszkańców ulic, którymi szedł tłum kibiców olbrzymie zainteresowanie. Dla miejscowych była to chyba duża atrakcja, bowiem widok kilometrowego pochodu kibiców w otoczeniu wozów policyjnych z włączonymi sygnałami świetlnymi nie zdarza się codziennie. Ciekawe, że niektórzy pozdrawiali kibiców z okien i nie odczuwało się jakiejś wrogości. Przed dworcem widać co prawda było kilku bardziej krewkich miejscowych kiboli, ale jedyne na co było ich stać to tylko patrzenie i rzucenie paru „bluźnierstw” w kierunku Widzewiaków. Podróż powrotna była również bardzo spokojna a począwszy od Sieradza pociąg opuszczały grupki widzewskich poza łódzkich fan clubów. Na dworcu Kaliskim w wielkiej kilkuset osobowej grupie na czele z Antałem wysiedliśmy z pociągu i udaliśmy się na przystanki autobusowe i tramwajowe. Nie było żadnego zagrożenia ze strony ełkaesiaków, bo ci byli w tamtym okresie w wielkim kryzysie, byli słabi i nie zdolni do ”akcji” zaczepnych” na kibiców Widzewa jadących na mecze wyjazdowe i powracających z nich. To był „złoty” okres kibiców Widzewa i godne odnotowania jest to, że  kupujący bilety na pociąg do Ostrowa mogli usłyszeć w poczekalni na dworcu Kaliskim od przygodnych pasażerów „grają w drugiej lidze a tylu kibiców jeździ na ich mecze-aż się wierzyć nie chce”. No cóż nazwa RTS WIDZEW ŁÓDŹ było to coś więcej niż drugoligowa wtedy drużyna piłkarska. Kryzys sportowy klubu paradoksalnie scementował i zdecydowanie zwiększył liczebność kibiców Widzewa, o czym można z satysfakcją napisać.

Ostatnie wpisy