Oceny widzewiaków po meczu z Lechem II

Po pół godzinie gry wydawało się, że po spotkaniu łodzian z Lechem II Poznań znów spadną na nich gromy. Determinacja i wola odwrócenia losów pojedynku pomogły jednak Widzewowi wyszarpać trzy punkty. Oto, jak oceniliśmy poszczególnych piłkarzy RTS.

Wojciech Pawłowski:
Niby wpuścił dwa gole, ale przy obu nie zawinił. Trudno mieć zarzuty o brak skutecznej interwencji przy rzucie karnym, wszak stara piłkarska prawda mówi, że nie ma jedenastek obronionych, a jedynie źle strzelone. Druga bramka to uderzenie do „pustaka”. Pawłowski wykazał się raz, gdy Michał Skóraś przycelował przy słupku z 10. metra. Golkiper łodzian nie dał się zaskoczyć. Tym razem bezrobotny na przedpolu.
Ocena: 6,5

Łukasz Kosakiewicz:
Naszym zdaniem rozegrał najlepsze zawody w 2020 roku. Dobrze wszedł w mecz, oddając celny strzał już w 4. minucie, dając sygnał do ataku. Najlepszym zagraniem Kosakiewicz popisał się jednak tuż przed przerwą, gdy zaliczył jedenastą (!) asystę w sezonie. Pierwszy kwadrans drugiej połowy to mocno ryzykowna postawa obrońcy, był zdeterminowany, by pomóc kolegom w odrabianiu strat, dlatego rzadko wracał do defensywy. Po golu na 3:2 zmienił swoje nastawianie. Do końca grał dobrze, wygrywał masę pojedynków z rywalami.
Ocena: 7,5

Hubert Wołąkiewicz:
Cichy bohater zawodów, choć dwie stracone bramki tego nie sugerują. Stoper jest ostatnio w niezłej formie, nie panikuje w defensywie nawet wtedy, gdy musi pilnować dwóch rywali. Kluczowym momentem jego występu była akcja z 57. minuty. Najpierw na pograniczu faulu odebrał piłkę Pawłowi Tomczykowi, a następnie precyzyjnie uruchomił Christophera Mandiangu, który za moment wyrównał stan pojedynku. Wołąkiewicz musi trochę popracować nad dłuższymi, górnymi podaniami.
Ocena: 7

Daniel Tanżyna:
Zwariowany mecz „Dixona”, który jak cały zespół przeszedł drogę z piekła do nieba. W 10. minucie, w kontrowersyjnych okolicznościach sprokurował rzut karny, a za protesty przeciwko tej decyzji zobaczył dziesiątą w sezonie żółtą kartkę. Zawziął się wtedy niebywale i do końca meczu chciał za wszelką cenę udowodnić, że nie można go skreślać. W pierwszej połowie oddał trzy strzały głową, z czego jeden w poprzeczkę. Dopiero za czwartym razem posłał piłkę do siatki. Po zmianie stron zdarzało mu się popełnić błąd w ustawieniu, ale poza tym prezentował się przyzwoicie. Stoczył ponad dwadzieścia pojedynków, z których większość wygrał.
Ocena: 7

Kornel Kordas:
Nic w jego grze się nie zmienia – wciąż jest najsłabszym ogniwem lub jednym z nich. A w zasadzie był, bo obejrzał czwartą żółtą kartkę i do Polkowic nie pojedzie. Dla Kordasa niedzielny mecz mógł być więc ostatnim w czerwono-biało-czerwonych barwach. Grał niepewnie, przegrywał większość pojedynków, raz dośrodkował piłkę w pole karne. Myślami jest już chyba z powrotem w Kielcach.
Ocena: 5,5

Bartłomiej Poczobut:
Utrzymał dobrą dyspozycję z Krakowa. Górował w środku pola nad lechitami, wykorzystując zaciętość i warunki fizyczne. Wielokrotnie poturbowany przez poznaniaków, otrzepywał z siebie kurz i wracał „na wojnę”. Celnie podawał, a ilość strat i odbiorów wyszła u niego na zero. Poczobut znów był wojownikiem, na którego liczymy.
Ocena: 6,5

Mateusz Możdżeń:
Zebrał pochwały bo spotkaniu w Krakowie, ale nie podtrzymał tak wysokiej dyspozycji. Nie podjął walki w środkowej strefie, a do tego zdarzało mu się tracić piłkę w głupi sposób. Najdobitniejszym dowodem była sytuacja z 31. minuty, gdy Możdżeń źle podał wszerz boiska, uruchamiając kontrę Lecha. Na domiar złego, pomocnik mógł jeszcze przerwać akcję, ale Tomczyk uciekł mu spod krycia. Widzewiak częściowo zrehabilitował się efektowną asystą przy trzeciej bramce dla gospodarzy. To uratowało jego notę.
Ocena: 6

Henrik Ojamaa:
Po dwóch niezłych meczach, z Legionovią Legionowo i Garbarnią Kraków, znów obniżył loty. Z jego indywidualnych akcji tym razem nie wynikało nic wielkiego, a szkoda, bo miał szansę na gola w 51. minucie, ale fatalnie spudłował. Częściej piłkę tracił, niż odzyskiwał. Średnio radził sobie w pojedynkach. Po kolejnym nieudanym zagraniu trener Marcin Kaczmarek nie wytrzymał i zarządził zmianę. Słaba gra Ojamy, ale nie aż tak bardzo, jak uznała większość kibiców.
Ocena: 5

Adam Radwański:
Po dwóch spotkaniach z bramką, tym razem poprawił swojego dorobku strzeleckiego. Nie miał ku temu za bardzo okazji, nie oddał ani jednego strzału. Zanim zszedł z boiska na kilka minut przed końcowym gwizdkiem, zdołał jeszcze wywalczyć rzut wolny z dobrej odległości na bezpośrednie uderzenie. To jedna z niewielu pozytywnych rzeczy, jakie Radwański zaprezentował w niedzielnym starciu.
Ocena: 5,5

Konrad Gutowski:
Wydawało się, że to Poczobut był najczęściej faulowanym widzewiakiem, a jednak to Gutowski poniewierany był przez lechitów w większym stopniu. To dowód na to, że skrzydłowy dobrze utrzymywał się przy piłce. Niestety, nie wynikało z tego tym razem zbyt wiele. Dryblingi młodzieżowca były zazwyczaj nieudane, a do tego nie odzyskiwał piłek tak, jak wcześniej. Nie wykreował żadnej okazji bramkowej, ani sobie, ani kolegom. Stać go na dużo więcej.
Ocena: 5,5

Marcin Robak (piłkarz meczu):
Jego forma poszła wyraźnie do góry, co ma przełożenie na wyniki całej drużyny. Najlepszy zawodnik meczu w Krakowie utrzymał bardzo wysoki poziom, zarażał partnerów determinacją i wolą walki o odwrócenie losów spotkania. Robak oddał aż pięć strzałów, z czego dwa celne. Jeden z nich – ten najważniejszy – trafił do siatki, dając Widzewowi zwycięskiego gola. Wielka szkoda, że akurat na krzywej wznoszącej kapitan będzie musiał odbyć karę za limit żółtych kartek. Ale z drugiej strony, może odpoczynek mu się przyda?
Ocena: 8

REZERWOWI

Christopher Mandiangu:
Znów pokazał, że czasem można liczyć na niego w roli dżokera. Zrobił to zresztą w imponującym stylu, zdobywając wyrównująca bramkę zaledwie cztery minuty po wejściu na murawę. Mandiangu sygnał do ataku dał już chwilę wcześniej, groźnie dośrodkowując, ale strzał z 57. minuty był na wagę odrobienia strat. Choćby za to należy mu się pochwała, bo później już tak oszałamiająco nie było.
Ocena: 7

Sebastian Rudol:
Kaczmarek zaskoczył, zamieniając Radwańskiego na trzeciego środkowego obrońcę. W myśl zasady, że cel uświęca środki, Rudol dobrze zabezpieczył przedpole. Co prawda nie musiał wykazywać się niczym szczególnym, ale niczego też nie zepsuł. Jego dziewięciu minut oceniać nie będziemy.
Ocena: brak

Skala ocen: 1-10 (wyjściowa 6)

Metodologia oceniania:

Każdy zawodnik zaczyna mecz z wyjściową oceną 6. Po udanym zagraniu otrzymuje pół punktu, a jeśli jest to kluczowe dla przebiegu meczu (np. gol, asysta, ważne podanie lub istotna interwencja obronna), cały punkt. Analogicznie punkty są odejmowane po nieudanym zagraniu. Na koniec spotkania punkty są zliczane, tworząc finalną ocenę zawodnika. Pod uwagę bierzemy tylko graczy, którzy spędzili minimum 75 minut regulaminowego czasu gry.