Myśl o tym bez przerwy… (felieton)

Wielkimi krokami zbliżają się 66. Derby Łodzi. Mecz ten nie będzie jednak przypominał tych z przeszłości, bo przy al. Unii zabraknie kibiców nie tylko gości, do czego niestety zdążyliśmy się już przyzwyczaić, ale również gospodarzy. Pomimo to, pojedynek o prymat w „Mieście Włókniarzy” budzi emocje. Przelać je na papier postanowił nasz nowy felietonista. Zapraszamy do lektury!

Myśl o tym bez przerwy…

Wtorek. Tekst pierwotnie miał ukazać się w poniedziałek, ale weekend rządzi się swoimi prawami, a wczoraj… cóż, dorosłe życie i praca mocno weryfikuje nasze plany. Tak czy inaczej, jestem pewien, że doskonale wiem, jak bardzo nie chciało Ci się wczoraj rano wstać do pracy i rozpocząć nadchodzący tydzień. Kolejne odliczanie minut do przerwy, godzin do końca dnia, dni do weekendu.

Nie pamiętam, kiedy ostatni raz byłem na meczu, nie mówiąc już o takim, gdy świat nie wiedział, czym są obostrzenia. Nie pamiętam, kiedy ostatni raz lecieliśmy pod Zegarem z dopingiem bez koszulek, czy to po zdobyciu bramki, czy to po jej straceniu (wiadomo, dla naszych się nie liczy!). Nie pamiętam już, jaką pracę wykonują bębny, gdy „wjeżdżają” podczas chwili przerwy. Obraz znajomych, którym przybijam piątki na trybunie powoli się zaciera. Wyjście z meczu będąc pełnym emocji: przez nadzieję, niedosyt aż do złości; spojrzenie jeszcze raz, przez ramię, na światła stadionu rozświetlające okolicę i morze ludzi w czerwonych barwach. Też Wam tego brakuje? Bo mam wrażenie, że coraz bardziej przyzwyczajamy się do widoku banerów reklamowych zamiast kibiców na trybunach. Wszystko wokół sprawia wrażenie obcego – to już nie te same emocje, inny tryb życia podczas weekendów. Ale doskonale wiesz, że ten tydzień nie będzie taki sam.

W zasadzie nie potrzebowałem za dużo kofeiny w ciągu dnia, trudno też wytłumaczyć buzujące emocje. Ostatnie derby z udziałem obu stron odbyły się… zbyt dawno temu. Nie opuszcza mnie wrażenie, że władzy i policji bardzo jest na rękę obecna sytuacja pandemiczna: każdy siedzi na czterech literach w domu i jest spokój (strach pomyśleć, co by było, gdyby przyszło interweniować, nie daj Boże instrybutor by im zagroził).

Zamiast przygotowywać oprawę lub kołować bilety na mecz, najprawdopodobniej szukamy właśnie wolnego mieszkania z telewizorem i kilku kumpli. Jeszcze ta godzina – 12:40 (?!), ręce opadają. Nie wspomnę o przemarszu na stadion, bo nie chcę, żeby było zbyt sentymentalnie.

Prawda jest taka, że prawdopodobnie derby Łodzi, o których wspomniałem wyżej nigdy już nie wrócą (wiadomo, kiedyś to było). Nie tylko przez władzę, policję i pandemię, ale też przez zmieniające się społeczeństwo. I dla większości ludzi będzie to zwykły mecz dwóch drużyn z jednego miasta, w dodatku nawet nie w Ekstraklasie, więc prawdopodobnie nawet go nie odnotują. W pracy z nikim o tym nie pogadasz, bo „żaden z nich nie wie, co siedzi w garze”.

Ale żeby nie było zbyt dramatycznie, trzeba wlać też trochę optymizmu. Nie ma w końcu co narzekać, tylko brać co mamy i iść z tym do przodu. Jak wspomniałem na wstępie, jeśli to czytasz, to jestem prawie pewien, że ten tydzień będzie dla Ciebie zupełnie inny. Trudno będzie skupić się na czymkolwiek, a o odgonieniu myśli zapomnij. To 66. Derby Łodzi będą teraz nakręcać nasze najbliższe godziny. Dlatego, że to nie jest tylko jedna piłka, dwie bramki, dwudziestu dwóch piłkarzy i wynik końcowy. To dzięki nam to wydarzenie żyje i żyć będzie, pomimo rzucanych pod nogi kłód.

Również postawa naszych piłkarzy może napawać pewnym optymizmem. To, co teraz napiszę, prawdopodobnie będzie mało popularne, ale przyznam się szczerze, że kibicuję trenerowi Dobiemu. Trudno mi powiedzieć dlaczego, jednak w kościach czuję, że da nam wiele radości i mam wrażenie, że w ciągu ostatnich dwóch meczów naszym piłkarzom udało się wykrzesać część tego, co trener stara im się przekazać podczas treningów. Nie przypominam sobie żadnego z wcześniejszych trenerów, który kazałby tak odważnie grać po uzyskaniu czerwonej kartki przez Możdżenia w 36. minucie (nawiasem mówiąc, mieliśmy duże problemy z ofensywą, nawet grając w jedenastu). Ta taktyka pokazała, jak wiele może dać ambicja, nieustępliwość i przede wszystkim atak, a nie obrona Częstochowy. Tak grający Widzew chcę oglądać już zawsze, a zwłaszcza w najbliższą sobotę.

Postaram się być obiektywny i poświęcę jedno zdanie przeciwnikom, niech stracę. Malarz pokazał dobitnie w ostatnim meczu, że ma problemy z przyjęciem piłki pod presją; wyniki jego kolegów ostatnio też nie powalają i choć te derbowe mecze zawsze rządzą się swoimi prawami, jestem przekonany, że mamy pełne prawo (a nawet obowiązek!) wyjść z wysoko podniesioną głową oraz wypiętą klatą.

Wypadałoby teraz jakoś to podsumować. Czuję się trochę jak dziecko, któremu rodzic dmucha balon. Jak możemy przypuszczać, po wielu chwilach radości jego żywot zakończy się dość gwałtownie. Tak samo może być w przypadku emocji piłkarskich. Obostrzenia, mecze bez kibiców, terminy z kosmosu i… (każdy na pewno wsadzi tutaj coś swojego). Ale jeśli mogę, mam do Was jeden apel: nie pozwólcie, by tak się stało! Nie pozwólcie, by Derby Łodzi były zwykłym meczem, o którym powiemy: „odbył się”. Każdy doskonale wie, że rodzima piłka zginęłaby dawno temu bez kibiców. Nie dajmy się temu marazmowi i systemowi, niech dla każdego z nas mecz Widzewa będzie świętem, a w sobotnie popołudnie słowa „derby są nasze!” rozniosą się po łódzkich osiedlach jak Broendby w 2007 roku na Bułgarskiej.

Air