M. Miller: „W Sokole odżyłem psychicznie”

Tuż przed zamknięciem letniego okienka transferowego Michał Miller trafił na wypożyczenie do Sokoła Aleksandrów Łódzki. Już w debiucie zdobył dwie bramki, jednak kolejne mecze nie były tak dobre. Porozmawialiśmy z nim o minionej rundzie, a także o nadziejach na powrót do Widzewa.

– To pół roku w Sokole nie wyglądało chyba do końca tak, jakbyś chciał.

– Na pewno wyobrażałem je sobie trochę inaczej. Początek był świetny, strzelałem bramki i dawałem zespołowi trochę jakości. Niestety, po drugim czy trzecim meczu przydarzył mi się drobny uraz, który później okazał się bardzo uciążliwy i doskwiera mi do tej pory. Zdecydowałem jednak, że nie będę się leczył w trakcie rundy, tylko pomogę chłopakom, a zabiegowi poddam się dopiero zimą.

– Co to za uraz?

– Zaczęło się od lekkiego naciągnięcia przywodziciela, a zakończyło na zapaleniu spojenia łonowego. To nieprzyjemna sprawa, bo przy każdym mocniejszym szarpnięciu czy większym wysiłku ten uraz przeszkadzał mi dość mocno.

– W debiucie w Sokole zdobyłeś dwie bramki. Nie pomyślałeś sobie wtedy, że tego ci było potrzeba, by uwierzyć w siebie?

– To właśnie chciałem zrobić. Chciałem zmienić otoczenie, żeby się trochę odblokować. Późniejsze występy nie przyniosły już bramek, ale i tak uważam ten okres za niezły. W Sokole odżyłem psychicznie i jestem gotowy na to, żeby znowu wejść na wysoki poziom, a także wrócić do wysokiej formy.

– Poczułeś zaufanie trenera, więc nawet gdy zszedłeś na skrzydło, wyglądało to inaczej niż w Widzewie.

– Z trenerem Majakiem pracuje się bardzo dobrze dlatego, że on dużo rozmawia, o wiele rzeczy się pyta, chce wszystko ustalać z zawodnikami. Tak samo było w tej sytuacji. Trener wziął mnie do siebie i wspólnie stwierdziliśmy, że tak będzie lepiej dla zespołu. Akurat mieliśmy problem z młodzieżowcami i trzeba było odpowiednio poukładać drużynę. Ja się na to zgodziłem, bo dla mnie liczyło się głównie to, żebyśmy na koniec rundy byli na pierwszym miejscu w tabeli.

– Ale gry na środku obrony trener Majak ci nie proponował?

– Takiej potrzeby nie było! (śmiech) Doszliśmy do wniosku, że przesunięcie mnie na skrzydło będzie korzystne dla zespołu. Przydarzył mi się wtedy też ten uraz i nie czułem się na tyle mocny, żeby ciągnąć grę do przodu, zwłaszcza że graliśmy na jednego napastnika. Wolałem trochę mniejsze obciążenie, takie jak miałem na lewym skrzydle. Tam dawałem sobie radę.

– Zabieg dopiero przed tobą?

– Tak, ponieważ w przyszłym tygodniu mamy jeszcze treningi. Myślę, że później go przejdę.

– Przez te pół roku ktoś z Widzewa się z tobą kontaktował?

– Nie, kontakt mam tylko z niektórymi chłopakami z drużyny. Czasem się z nimi spotkam. Od zarządu i sztabu szkoleniowego żadnych wiadomości nie było.

– Czyli będziesz się spokojnie przygotowywał do rundy wiosennej w Sokole?

– Tak. Myślę, że takiego odzewu z klubu nie będzie i ja się temu nie dziwię, bo ta runda w moim wykonaniu nie była dobra. Spokojnie przygotowuję się do wiosny i wierzę, że jak już się w pełni wyleczę, to będę miał ją udaną. Zobaczymy, co się wydarzy za pół roku. Mam tylko nadzieję, że z Sokołem da się zrobić awans.

– Wierzysz jeszcze w powrót do Widzewa?

– Wiem, że szanse na to są bardzo małe, w tej chwili nawet zerowe. Widzew dalej się wzmacnia, walczy o awans do I ligi i potrzebuje dużo jakości. Ja tej jakości na razie dać nie mogę.

– Śledzisz jednak to, co się dzieje w Łodzi?

– Oczywiście – na tyle, na ile mogę. Spędziłem fajny czas w Widzewie i to nadal mój klub. Mam kontakt z chłopakami, z narzeczoną oglądamy mecze i dalej tym żyję. Jestem jednak na wypożyczeniu w innym zespole i tu muszę wykonywać swoją pracę najlepiej, jak tylko potrafię.

Rozmawiał Karpiu