M. Krajewski: „Przeważyła moja ambicja”

Ostatni okres jest dla Marcela Krajewskiego bardzo udany. Regularnie występuje w Ekstraklasie, a na arenie międzynarodowej zaliczył niedawno debiut w reprezentacji do lat 21. O swoich wrażeniach z pobytu na zgrupowaniu mówił na łamach Łączy nas Piłka.

O przeskoku do wyższego rocznika

„To powołanie nie było dla mnie niespodzianką. Sukcesywnie budowałem swoją pozycję w kadrze U-20, którą trener Adam Majewski na pewno obserwował, jest w stałym kontakcie z trenerem Miłoszem Stępińskim. Ze zgrupowania na zgrupowanie w U-20 poprawiałem swoją formę, mecze w moim wykonaniu wyglądały coraz lepiej, więc myślę, że był to taki naturalny krok, żeby po prostu wskoczyć reprezentację wyżej. Ja też znaczną część chłopaków znałem. Jednych bliżej, innych mniej, ale w środowisku piłkarskim chyba wszyscy ludzie z podobnych roczników się znają. Problem z aklimatyzacją więc w moim przypadku nie istnieje”.

O sytuacji zdrowotnej

„To nie jest uraz, który może przerodzić się w poważniejszą kontuzję. Nie jestem do końca zdiagnozowany, jedyne co mi doskwiera, to ból. Moja ambicja tutaj przeważyła, bo gdy dostaje się taką szansę, trzeba ją po prostu wykorzystać. Myślę, że dwa razy bardziej bym żałował, gdybym nie spróbował i nie podjął rękawicy w tej sytuacji. Warto było po prostu zacisnąć zęby i dać z siebie to, co po prostu mogłem w tym momencie”.

O spotkaniu z Duńczykami

„Mnie najbardziej zaskoczyło to, jak wyglądamy jako drużyna w meczu. Wiadomo, trening to jedna sprawa, ale jak wyszedłem na spotkanie z Danią, od pierwszych minut towarzyszyła mi duża pewność siebie, przez to jak poruszaliśmy się na boisku i w pressingu bez piłki, jak składnie budowaliśmy akcje. Ta drużyna ma fajny potencjał”.

O współpracy z selekcjonerem

„Podpisuję się pod wszystkim, co powiedzieli przedmówcy. Pierwsze, co słyszałem po powołaniu od osób z mojego środowiska, to: Spokojnie, trener Majewski to jest normalny, w porządku gość, niczego się nie bój. I faktycznie się to potwierdziło. Rozumie pewne aspekty z naszej perspektywy, wie, jak to wyglądało, wie co możemy czuć i przez to my też czujemy się pewniej, po prostu czujemy się zrozumiani”.