Inwestycja w Cybulskiego trwa. Ameyaw ciekawym przykładem

W środę Widzew poinformował o przedłużeniu umowy z Kamilem Cybulskim, który związał się z klubem do czerwca 2028 roku. Łodzianie nadal chcą w niego inwestować, a najlepszym przykładem takiego działania może być przypadek Michaela Ameyaw.

Obu piłkarzy łączy nie tylko boiskowa pozycja, ale także moment debiutu w pierwszym zespole z Piłsudskiego. Obecny zawodnik Rakowa Częstochowa swój premierowy występ zaliczył na inaugurację sezonu 2018/2019, w spotkaniu z Olimpią Elbląg, mając niespełna 18 lat. Cybulski pierwszy raz zagrał w drużynie RTS w lutym tego roku, przeciwko Jagiellonii Białystok, krótko po osiągnięciu pełnoletności. Różnica w ich wieku, w momencie debiutu w czerwono-biało-czerwonych barwach, wynosi zaledwie trzy miesiące. Można więc powiedzieć, że zaliczyli swój start w poważnym seniorskim futbolu niemal na tym samym etapie. Jeden i drugi potrzebowali także podobną liczbę gier, by wywalczyć sobie w podstawowej jedenastce. Również droga obu skrzydłowych do Widzewa ma wiele podobieństw. Ameyaw piłkarskiego fachu uczył się przez siedem lat (z roczną przerwą) w MKS Polonii Warszawa, „Cybul” spędził sześć i pół sezonu w uchodzącej za najlepszą w kraju Akademii Lecha Poznań. Z przymrużeniem oka można jeszcze dodać, że mają tylko 1 centymetr różnicy wzrostu, na korzyść starszego z nich.

Uwagę zwraca jednak zasadnicza różnica. Ameyaw stawiał pierwsze kroki w klubie, który występował na trzecim szczeblu rozgrywkowym, tymczasem Cybulski rzucony został od razu na najgłębszą wodę – na poziom Ekstraklasy. W starciu z późniejszym mistrzem Polski mierzył się m.in. z Michalem Sackiem, nominowanym przez Canal+ Sport po ostatniej kolejce do nagrody Obrońcy sezonu, z kolei ten pierwszy za rywala miał w swoim premierowym meczu… niejakiego Michała Kiełtykę. Gołym okiem widać więc, że młodszy z tej pary dojrzewa w towarzystwie o wiele bardziej jakościowym, zarówno jeśli chodzi o klasę partnerów, jak i umiejętności przeciwników. Nie zmienia to jednak faktu, że nawet  – a może zwłaszcza – w II lidze widzewiacy musieli codziennie mierzyć się z wielkimi oczekiwaniami kibiców i presją, związaną z noszeniem na piersi herbu wyjątkowego klubu.

Kamil Cybulski zdążył się już o tym niejednokrotnie przekonać. Wiosną kibice patrzyli na niego ze sporą wyrozumiałością i dystansem, nie wiedząc, jak poważną rolę odegra w zespole Daniela Myśliwca. Teraz wymagania wobec pomocnika zdecydowanie wzrosły. Zwłaszcza, że zajął na boisku miejsce jednego z ulubieńców trybun, czyli Antoniego Klimka, z którym wiązano ogromne nadzieje. Cybulski musi więc nie tylko mierzyć się z bieżącą oceną, ale też obrywa mu się za personalne decyzje trenera. Na domiar złego, w trwającej kampanii nie nawiązał jeszcze do wysokiej formy, jaką prezentował w ostatnich spotkaniach minionego sezonu. 18-latek wystąpił we wszystkich dotychczasowych jedenastu starciach łodzian, dziewięciokrotnie pojawiając się w podstawowym składzie, a wciąż nie strzelił swojej pierwszej bramki i nie zanotował premierowej asysty. Łącznie już w dziewiętnastu potyczkach. Brak liczb u gracza ofensywnego wyraźnie rzuca się w oczy i nie zmienią tego tłumaczenia Myśliwca, że ważniejsze jest realizowanie założeń taktycznych. Dla szeregowego fana liczy się to, co w sieci, a gdy dodamy do tego fakt, że w ostatnim meczu z Koroną Kielce to właśnie ten gracz zaprzepaścił niemal 100% sytuację, krytyka jego postawy musiała nabrać na sile.

Kamil Cybulski przedłużył umowę z Widzewem!

Są jednak argumenty, które wychowanka Sparty Oborniki bronią. Znów odwołać można się do Michaela Ameyawa, którego ścieżka rozwoju wcale nie była usłana różami. Po zaliczeniu trzydziestu czterech występów w RTS, skrzydłowy również pozostawał bez gola i miał na koncie tylko jedną asystę. Zdążył natomiast pokazać twardy charakter, gdy w pamiętnym starciu w Częstochowie, w doliczonym czasie gry podszedł do rzutu karnego, ponieważ liderzy drużyny bali się odpowiedzialności. Młodzian jedenastkę zmarnował, obijając słupek, przez co pobity został niechlubny rekord kolejnych remisów (dziesięciu), ale przynajmniej pokazał, że ma „jaja”.  W przerwie zimowej następnego sezonu ówczesny szkoleniowiec łodzian Marcin Kaczmarek uznał, że lepiej będzie, jak piłkarz zmieni otoczenie. „Majki” został więc wypożyczony do Bytovii Bytów i dopiero tam otworzył swój bramkowy licznik, dwukrotnie wpisując się na listę strzelców i dorzucając dwa końcowe podania.

Do Łodzi, w której się urodził, wracał jako zawodnik z nieco większym bagażem doświadczeń. W międzyczasie czerwono-biało-czerwoni wywalczyli awans do I ligi, więc przed Ameyawem rysowała się wizja dalszego rozwoju. Przede wszystkim zapracował na zaufanie Enkeleida Dobiego, który dość regularnie na niego stawiał. Piłkarz odwdzięczył się solidną grą, choć nadal kibice nie byli w pełni usatysfakcjonowani jego formą, licząc na więcej. Dowodem, że można był gol zdobyty w derbowym pojedynku przy al. Unii, który był chyba najbardziej zapamiętanym momentem z jego pobytu w zespole. Warto jednak zaznaczyć, że był to czterdziesty dziewiąty występ w oficjalnym meczu Widzewa, więc na premierowe trafienie czekał bardzo długo! Gdy wiosną pomocnik związał się z agencją Unidos, należącą do Mariusza Piekarskiego, stało się jasne, że łódzki etap jego kariery dobiega końca. Wygasający w czerwcu 2021 roku kontrakt nie został przedłużony, bo menedżer załatwił mu przenosiny do Piasta Gliwice, a więc ekipy, która dwa lata wcześniej wywalczyła mistrzowski tytuł. Fani więc wybrzydzali, a działacze nie mieli żadnych argumentów w obliczu takiej konkurencji i utalentowany gracz odszedł za darmo. Zarzucanie po latach szefom RTS, że ci nie potrafili zatrzymać piłkarza, zakrawa na absurd.

Nawet wtedy nie brakowało głosów ze strony widzewskich fanów, że Ameyaw szybko odbije się od Ekstraklasy. Tymczasem zawodnik okrzepł, sukcesywnie się rozwijał i zapracował na transfer do czołowego w kraju Rakowa Częstochowa. W ostatnim czasie robi prawdziwą furorę, czego najlepszym potwierdzeniem jest powołanie do pierwszej reprezentacji Polski i występy przeciwko Portugalii i Chorwacji w ramach Ligi Narodów. Ciężko stwierdzić, gdzie znajduje się sufit obecnego 24-latka, ale z pewnością podłoga ustawiona była niżej od tej, po której stąpa dziś Cybulski. Jeśli ktoś wyrywa się do krytyki 18-latka, niech zerknie w kierunku Jasnej Góry lub Stadionu Narodowego. Może to nauczy go cierpliwości, choć oczywiście nikt nie da gwarancji, że za pięć lat „Cybul” będzie w tym samym miejscu, gdzie dziś jest gracz Rakowa.

Tradycyjnie zerknęliśmy także do statystyk, przedstawiając na poniższej grafice dokonania obu piłkarzy podczas gry dla Widzewa Łódź. Póki co widać dużą dysproporcję w liczbie minut, więc porównanie nie będzie do końca optymalne. Można natomiast dostrzec, że potencjał ofensywny „Majkiego” nie był do końca osiągnięty (mniej bramek i asyst niż współczynniki oczekiwanych). Aktualny widzewiak celnie podawał piłkę (w pole karne z tą samą dokładnością), miał nieco lepszą celność dośrodkowań i skuteczność dryblingów, a także wygrał więcej pojedynków w ataku. Zdecydowanie więcej piłek odebrał na połowie przeciwnika niż na własnej. W czym przeważa aktualny reprezentant kraju? Przede wszystkim po blisko pięćdziesięciu występach doczekał się gola. Dużo celniej trafiał w światło bramki i nieco lepiej radził sobie w defensywnych starciach. Zanotował też dużo więcej przechwytów.

Warto dokonać także drugiej analizy, w której liczby Ameyawa dotyczą tylko jego pierwszych dziewiętnastu spotkań. Pozwoli to nieco lepiej określić dokonania obu zawodników na niemalże identycznym etapie ich futbolowego rozwoju. Tutaj widać u byłego widzewiaka, że w aspekcie liczby strzałów i ich celności czy jakości dośrodkowań, poziom był wręcz katastrofalnie słaby. Nadal niższa była dokładność podań (także tych w pole karne) i dryblingów oraz skuteczność w starciach ofensywnych, co przekładało się też częściowo na dużo większą liczbę strat. Częściej faulował. Wciąż lepszy był jednak w pojedynkach obronnych i powietrznych, jak również w liczbie odzyskanych piłek i znacznie w lepszy w przechwytach. Rzadziej łapano go na spalone. Pozostałe parametry są do siebie zbliżone.

Przy analizie liczb należy jednak wciąż pamiętać, że Michael Ameyaw ponad połowę meczów rozegrał w II lidze, a pozostałe w I lidze, a Kamil Cybulski wszystkie wyłącznie w elicie. Z jednej strony ich rywale prezentowali inną jakość, ale z drugiej koledzy z drużyny także. Standardowo zalecamy więc podejście do statystyk z odpowiednim dystansem.