Ile Widzew płacił za letnie transfery?

Latem działacze Widzewa nie planowali transferowej ofensywy. Drużyna miała być przebudowana spokojnie, ponieważ wielu zawodnikom, po wywalczeniu awansu do II ligi, z automatu przedłużyły się kontrakty. Mimo to sprowadzono aż jedenastu nowych graczy!

Część kibiców zastanawiała się, jak duże wydatki musiał ponieść klub, by pozyskać nowych zawodników. W zdecydowanej większości transfery były dokonywane w formie bezgotówkowej. Piłkarzowi kończyła się umowa z dotychczasowym pracodawcą i trzeba było porozumieć się co najwyżej z nim i jego menedżerem lub do tego czasem zapłacić ekwiwalent za wyszkolenie. W ten sposób na Piłsudskiego trafiło dziewięciu piłkarzy.

Wyjątki to Tomasz Wełna i Filip Mihaljević. Pierwszy miał w kontrakcie zapisaną klauzulę odstępnego, wynoszącą zaledwie 35 tysięcy złotych. Zaledwie, ponieważ była to suma o wiele mniejsza od wartości obrońcy. W Olimpii Grudziądz byli źli na siebie, że zgodzili się na taki zapis, ale nie mieli wyjścia. Choć próbowali przekonać Wełnę do pozostania w drużynie, ten postawił na swoim.

Nieco inaczej wyglądały kulisy transferu Michaljevicia. Napastnik miał z Łokomotiwem Płowdiw ustne porozumienie, że klub nie będzie robił problemów w przypadku oferty z zagranicy. Nie do końca ta obietnica była realizowana, dlatego temat pozyskania Chorwata w pewnym momencie wyraźnie się oddalił. Ostatecznie sam zawodnik wymógł realizację wcześniejszych ustaleń, a Bułgarzy zaakceptowali kwotę 12 tysięcy euro.

Powyższe kwoty zostały ujawnione dziś przez „Wyborczą”. Oprócz nich, z artykułu możemy dowiedzieć się, ile Widzew zapłacił za sprowadzenie m.in. Konrada Gutowskiego. Skrzydłowemu skończył się kontrakt z Podbeskidziem Bielsko-Biała, więc sprawa była prostsza. Ale tylko pozornie. Dużą prowizję menedżerską starał się podobno wynegocjować prowadzący go agent i dopiero upór ze strony zawodnika zbił cenę. Swoje zrobili też działacze Widzewa, którzy wywalczyli mniejszy ekwiwalent w rozmowach z „Góralami”.

Latem twardo negocjowano także z Simonasem Pauliusem. Tu także decydowały prowizje dla agentów, ale i same wynagrodzenie zawodnika. Zarząd znów nie ugiął się pod pierwotnymi żądaniami i postawił na swoim. Ryzykował fiaskiem rozmów i nieudanym zamknięciem transakcji, ale wyszedł na tym całkiem nieźle. Zapłacił o połowę mniej, a Litwin i tak trafił na Piłsudskiego.

Drobne koszta dodatkowe (my nie będziemy ich ujawniać) trzeba było ponieść także przy transferach Grzegorza Gibkiego, Michaela Ameyawa i Mikołaja Gibasa (ekwiwalenty) oraz Przemysława Banaszaka (ekwiwalent + prowizja). Co ciekawe, tego ostatniego chciało wiele klubów z wyższych lig, ale dla nich suma ekwiwalentu była dużo wyższa. Pierwszy raz łodzianom pomógł więc fakt, że zespół gra tylko w II lidze.

Jak widać gołym okiem, im wyższy poziom rozgrywkowy, tym większe pieniądze trzeba wydać, by sprowadzić zawodnika do Łodzi. Nie wystarczy sama marka klubu oraz 18-tysięczna widownia. W większości przypadków działacze musieli stoczyć kilkutygodniową batalię, by zakontraktować zawodnika, a przy tym pilnować się przyjętych ram finansowych. Pogodzenie własnego interesu z oczekiwaniami piłkarza, jego menedżera, a nierzadko też klubu oraz z opłatami związkowymi, bywa bardzo trudne.

Kibice oraz część dziennikarzy, często domagających się głośnych nazwisk i narzekających na transferową ciszę, jaka panowała przez pewien czas, też powinni to dostrzec. Najłatwiej wydaje się nie swoje pieniądze…