Dyrektor na 43%, czyli wszystkie zakupy Wichniarka (sonda)

Nie ma w Widzewie osoby tak surowo ocenianej przez kibiców, jak Tomasz Wichniarek. Krytyka dyrektora sportowego łodzian jest tak duża, że w końcu postanowiliśmy dogłębnie przyjrzeć się tematowi i zweryfikować jego dokonania. Zapraszamy!

Wichniarek trafił na Piłsudskiego w listopadzie 2020 roku. Pierwotnie objął funkcję dyrektora skautingu i sprawował ją przez półtora roku. W przerwie zimowej sezonu 2021/2022 (w połowie okna) przejął w znacznym stopniu obowiązki dyrektora sportowego, zastępując w tej roli zwolnionego Łukasza Stupkę. W czerwcu 2022 roku, czyli po wywalczeniu przez łodzian awansu do Ekstraklasy, podjęto decyzję, by na stałe powierzyć tę pracę pochodzącemu z Poznania działaczowi. Jego umowa obowiązywała najpierw przez dwa sezony, ale w maju 2024 przedłużono z nim kontrakt na kolejne dwadzieścia cztery miesiące. Wichniarek cały czas ma poparcie najważniejszych ludzi w RTS, w tym większościowego właściciela Tomasza Stamirowskiego.

Jako dyrektor sportowy, Wichniarek ma za sobą sześć okien transferowych, wliczając w to półroczny okres, gdy nieformalnie zastępował Stupkę, ale nie uwzględniając obecnie trwającego. W ich trakcie łodzianie pozyskali trzydziestu siedmiu zawodników, z których obecnie w kadrze znajduje się dziewiętnastu. Piłkarzy, którzy za kadencji 52-latka trafili do klubu, a dziś już ich w nim nie ma, znajdziemy więc aż osiemnastu. Przy każdym nazwisku zaznaczyliśmy czy przychodził na zasadzie transferu gotówkowego (trzeba było za zmianę barw zapłacić), bezgotówkowego (gracz nie miał umowy z innym pracodawcą) lub czasowego wypożyczenia. Tylko raz doszło do zmiany pierwszego trenera, gdy we wrześniu 2023 roku Daniel Myśliwiec zajął miejsce Janusza Niedźwiedzia.

Analizując ruchy personalne dyrektora, postanowiliśmy każdy z nich przypisać do trzech grup. Pierwsza to transfery, które można uznać za opłacalne dla klubu, albo poprzez wkład zawodnika w grę zespołu, albo za późniejszy zarobek na nim. Druga to ci piłkarze, którzy wnieśli do Widzewa niewiele lub przynajmniej niewystarczająco w stosunku do szacowanych kosztów ich pozyskania i utrzymania. Trzecia kategoria to ta, w której danego gracza nie można rzetelnie przypisać do żadnej z dwóch pozostałych.

Przy każdym oknie transferowym policzyliśmy skuteczność Tomasza Wichniarka, będącą stosunkiem udanych zakupów do wszystkich przeprowadzonych. Musimy również zaznaczyć, że pod uwagę wzięliśmy wszystkie transakcje wykonane przez łodzian, choć oczywiście nie przy każdym dyrektor sportowy miał taki sam udział. Na przykład przy powrocie Bartłomieja Pawłowskiego sporo napracował się ówczesny prezes Mateusz Dróżdż, a Rafał Gikiewicz sam zaoferował swoje usługi. Nie znamy jednak kulis każdego z ruchów, więc chcąc nie chcąc sprawiedliwie każdy transfer przypisywaliśmy tylko Wichniarkowi. Oto, jaki obraz uzyskaliśmy:

2021/2022 (ZIMA):

1. Kristoffer Hansen (transfer definitywny bezgotówkowy)
2. Martin Kreuzriegler (transfer definitywny bezgotówkowy)
3. Patryk Lipski (transfer definitywny bezgotówkowy)
4. Wasyl Łytwynenko (transfer definitywnybezgotówkowy)
5. Bartłomiej Pawłowski (transfer definitywny bezgotówkowy)
6. Henrich Ravas (transfer definitywny bezgotówkowy)
7. Ernest Terpiłowski (transfer definitywny bezgotówkowy)

Bilans: 3-3-1, skuteczność 43%

W pierwszym oknie Wichniarka sprowadzono siedmiu zawodników. To niemała liczba, jak na zimową przerwę. Widzew był w tamtym momencie wiceliderem I ligi, ze sporymi szansami na bezpośredni awans do Ekstraklasy, więc miał sporo argumentów w negocjacjach. Największym hitem był oczywiście powrót Bartłomieja Pawłowskiego (jedynego do dziś obecnego w klubie), który miał duży wkład w końcowy sukces (m.in. gol w decydującym meczu z Podbeskidziem Bielsko-Biała), a piłkarską klasą wyróżniał się także w elicie. Fani liczą, że dalej będzie, gdy upora się z paskudną kontuzją kolana. Swoją grą – choć po czasie – obronił się także Martin Krezuriegler, chociażby bardzo skutecznie wykonując rzuty karne, co wcale normą w zespole wówczas nie było. Osobna historia to Henrich Ravas, pozyskany awaryjnie na skutek kontuzji dwóch innych bramkarzy. Słowak wypromował się na Piłsudskiego i dał klubowi spory zarobek, aż do niedawna rekordowy w XXI wieku.

Nie zdecydowaliśmy się oceniać transferów Kristoffera Hansena, Wasyla Łytwynenki oraz Ernesta Terpiłowskiego. Ten pierwszy rozkręcał się przez pierwsze pół roku, a w Ekstraklasie najlepiej prezentował się wtedy, gdy wchodził na boisko jako zmiennik. Norweg strzelił kilka ważnych bramek, ale gdy dostawał szansę od pierwszej minuty, najczęściej zawodził. Zdaniem Janusza Niedźwiedzia, który był głównym orędownikiem jego pożegnania, nie realizował do końca założeń taktycznych, więc po roku rozwiązano z nim umowę, co zdecydowana większość – po czasie – uznała za potężny błąd. Terpiłowski miewał dobre momenty, które przeplatał z wyraźnie słabymi. Dopóki miał status młodzieżowca, na te drugie przymykano oko, choć z czasem zaczęło ich przybywać. Po przyjściu Daniela Myśliwca był konsekwentnie odstawiany od gry, aż całkiem zniknął. Z kolei o Ukraińcu nie napiszemy nic, bowiem nie zagrał w ani jednym oficjalnym meczu. Nie był raczej drogim interesem, więc aż tak bardzo nie narzekano na jego nietypowy pobyt w Łodzi.

Tylko jeden transfer uznaliśmy za nieudany. Chodzi o Patryka Lipskiego, który swą postawą głównie rozczarowywał. Jego pierwsza runda, jeszcze w I lidze, była dość przeciętna. Później wydawało się, że coś drgnie, bo po awansie pomocnik zaliczył dziesięć występów i strzelił dwa gole, w tym jednego na wagę zwycięstwa z Wartą Poznań. Nie utrzymał jednak formy, zaczął grywać coraz mniej i zimą uznano, że należy wystawić go na listę transferową. Żaden chętny się jednak nie znalazł, więc Lipski ostatnie półrocze przesiedział na trybunach.

2022/2023 (LATO):

1. Bożydar Czorbadżijski (transfer definitywny bezgotówkowy)
2. Mato Milos (transfer definitywny bezgotówkowy)
3. Jordi Sanchez (transfer definitywny bezgotówkowy)
4. Juljan Shehu (transfer definitywny bezgotówkowy)
5. Jakub Sypek (transfer definitywny bezgotówkowy)
6. Serafin Szota (transfer definitywny gotówkowy – 40 tys. euro)
7. Łukasz Zjawiński (wypożyczenie)
8. Mateusz Żyro (transfer definitywny bezgotówkowy)

Bilans: 4-2-2, skuteczność 50%

Po wywalczeniu awansu kibice liczyli, że RTS w końcu zaszaleje na rynku transferowym. Wszak w przeszłości często powtarzano, że o duże wzmocnienia ciężko, bo piłkarze nie chcą schodzić do niższych lig. Tymczasem głośnych ruchów nie było, choć kilka z nich należy ocenić pozytywnie. To wtedy do zespołu sprowadzono Jordiego Sancheza, który przez dwa lata był czołowym napastnikiem zespołu, zdobywając dziewiętnaście bramek. Na koniec swojego pobytu przy Piłsudskiego dał jeszcze klubowi zarobić, bo za jego przenosiny do Japonii zainkasowano prawie 300 tysięcy euro, co za 29-letniego wówczas gracza było sumą całkiem przyzwoitą. Strzałem w dziesiątkę okazało się pozyskanie Mateusza Żyry, który rozgrywa obecnie swój trzeci sezon w czerwono-biało-czerwonych barwach. Stoper osiągnął tak duży poziom, że dziś kibice drżą, czy zechce przedłużyć umowę z klubem. A przecież latem 2022 roku wielu pukało się w czoło, gdy Tomasz Wichniarek ściągał go za darmo ze Stali Mielec. Jeśli Żyro postanowi odejść, widzewiacy nic na nim nie zarobią, ale z pewnością piłkarz odpłacił się dotychczasową dobrą grą. Podobnie było z Serafinem Szotą, który minionego lata odrzucił ofertę nowego kontraktu i przeniósł się do Śląska Wrocław. Co prawda „Szocik” nie był aż tak dużym filarem drużyny, ale okres jego gry można uznać za udany, a przy tym nie był drogi – wg Transfermarkt kosztował 40 tysięcy euro. Długo trzeba było czekać na moment, aż rozkręci się Juljan Shehu. Pierwszy sezon był w jego wykonaniu mierny, w drugim zaczął częściej grywać pod okiem Daniela Myśliwca, ale pod koniec rundy jesiennej zerwał więzadła krzyżowe i pauzował osiem miesięcy. Gdy wydawało się, że już po nim, trener nieoczekiwanie zostawił go w składzie i z pewnością nie żałuje, bo dziś Albańczyk to jedno z ważniejszych ogniw.

Długo zastanawialiśmy się, do której kategorii przypisać Jakuba Sypka. Gdy przychodził z III-ligowych rezerw Zagłębia Lubin sporo osób wątpiło w jego talent, a pierwszy rok w Widzewie nie specjalnie wyprowadził ich z tego osądu. Wypożyczenie do Lechii Gdańsk miało pomóc mu się rozwinąć, ale w I lidze skrzydłowy nie potrafił wywalczyć miejsca w jedenastce biało-zielonych. Nieoczekiwanie stał się ważną postacią drużyny po powrocie, jesienią strzelił cztery gole i wystąpił w każdym meczu. Można więc powiedzieć, że wymazał złe wrażenie z pierwszego sezonu i ocena jego ogólnej postawy wychodzi na zero. Jeśli przedłuży kończącą się w czerwcu umowę i dalej będzie robił progres, może nawet „zaświecić się” na zielono. Niebieskim kolorem napisaliśmy także nazwisko Mato Milosa, który spędził w klubie dwa lata. Miewał lepsze i gorsze momenty, bez znacznej przewagi jednych bądź drugich, stąd neutralna opinia na jego temat.

Negatywnie oceniliśmy dwa transfery z tamtego okna. Bożidar Czorbadżijski pierwotnie wywalczył miejsce w wyjściowej jedenastce, ale po pięciu meczach wylądował na ławce rezerwowych. Od tamtej pory wstawał z niej niezwykle rzadko, będąc co najwyżej zmiennikiem. Po roku uznano, że nie ma sensu wiązać z nim dalszej przyszłości i Bułgar odszedł za porozumiem stron, a więc nic na nim nie zarobiono. Dwanaście miesięcy spędził w RTS także Łukasz Zjawiński, wypożyczony z Lechii. Jedyną korzyścią z jego obecności były 752 minuty, które dorzucił do puli młodzieżowców. Zagrał w dziewiętnastu ligowych meczach, w których nie strzelił ani jednego gola, co dla środkowego napastnika jest wystarczającym komentarzem.

2022/2023 (ZIMA):

1. Andrejs Ciganiks (transfer definitywny bezgotówkowy)

Bilans: 1-0-0, skuteczność 100%

Po fantastycznej rundzie jesiennej, po której Widzew zajmował trzecie miejsce w tabeli Ekstraklasy, zdecydowano się nie mieszać w bardzo dobrze funkcjonującym mechanizmie. Jedynym nowym piłkarzem został tamtej zimy Andrejs Ciganiks. Początek miał przeciętny, nie do końca radząc sobie na pozycji lewego wahadłowego. Szukano więc innych rozwiązań, jak przesunięcie Łotysza na „dziesiątkę”. Później wrócił na lewą stronę i z czasem zaczął lepiej wywiązywać się z obowiązków defensywnych, a przy tym od czasu do czasu dając konkret w ataku. Regularnie powoływany do drużyny narodowej został minionego lata dostrzeżony przez skautów FC Luzern i odszedł tam za bardzo solidne 230 tysięcy euro. Trudno nie uznać więc pomysłu z jego transferem do Łodzi za udany.

2023/2024 (LATO):

1. Fran Alvarez (transfer definitywny bezgotówkowy)
2. Juan Ibiza (transfer definitywny bezgotówkowy)
3. Sebastian Kerk (transfer definitywny bezgotówkowy)
4. Antoni Klimek (transfer definitywny bezgotówkowy)
5. Jan Krzywański (transfer definitywny bezgotówkowy)
6. Imad Rondić (transfer definitywny bezgotówkowy)
7. Luis Silva (transfer definitywny bezgotówkowy)
8. Jakub Szymański (transfer definitywny bezgotówkowy)
9. Dawid Tkacz (transfer definitywny bezgotówkowy)

Bilans: 5-3-1, skuteczność 56%

Śmiało można uznać tamto letnie okno transferowe za najbardziej udane w dotychczasowej kadencji Wichniarka, co potwierdzają nasze procentowe wyliczenia. Na Piłsudskiego trafili wtedy między innymi Juan Ibiza (w samej końcówce okna) oraz Fran Alvarez. Obaj Hiszpanie od razu wywalczyli miejsce w wyjściowym składzie i mają je do dziś, chyba że mają problemy zdrowotne. Częściej zdarza się to obrońcy, który aktualnie leczy kontuzję stopy, ale gdy dojdzie do sobie, może wrócić do jedenastki. Świetnym, choć mocno nieoczywistym wyborem było sięgnięcie po Imada Rondicia, który był zaledwie zmiennikiem w przeciętnym Slovanie Liberec. Początkowo także w Widzewie wchodził na boisko z ławki rezerwowych i już wtedy wykorzystywał otrzymywane szanse od trenera bardzo skutecznie. Prawdziwy rozkwit jego gry nastąpił jesienią, a dziewięć zdobytych goli dało mu nie tylko miejsce w czołówce ligowych strzelców, ale i transfer do niemieckiego FC Koeln za rekordowe 1,3 miliona euro. Na plus oceniliśmy także pozyskanie Sebastiana Kerka, choć trzeba było na niego sporo poczekać. Najpierw, by sfinalizować negocjacje, bo Niemiec wahał się bardzo długo, a później, by zaczął grać. Z powodu kontuzji stawu skokowego pierwszy rok pomocnika w Łodzi trzeba było spisać na straty, latem mało kto wierzył, że Kerk jeszcze pomoże drużynie, ale cierpliwość działaczy i sztabu szkoleniowego została nagrodzona. Dziś rozgrywający jest liderem zespołu, mimo iż nieco brakuje mu liczb. Pozytywnym okazał się też ruch z Luisem Silvą, który na papierze wyglądał na tzw. ogórka. Pierwsze mecze potwierdzały te obawy, ale z czasem Portugalczyk znacznie się poprawił, w czym wydatnie pomogło mu przestawienie na lewą obronę. Progres Silvy jest niezaprzeczalny i widoczny nawet wtedy, gdy z konieczności wrócił na środek formacji defensywnej. Do tego jest to prawdziwy skarb w szatni – zawsze gotowy do pracy, pełny poświęcenia dla zespołu i robiący świetną atmosferę.

Mocno zastanawialiśmy się, jak ocenić transfer Antoniego Klimka. Wyciągnięty za darmo z I-ligowej Odry Opole wydawał się co najwyżej dodatkiem do zespołu, który będzie dla niego – od czasu do czasu – zbierał minuty do puli młodzieżowców. Tymczasem odegrał dużo większą rolę, strzelił trzy gole i dołożył trzy asysty, będąc jednym z najbardziej wyróżniających się graczy do lat 21 w Ekstraklasie. Obecny sezon był jednak dla niego dużo mniej udany, ponieważ Daniel Myśliwiec „przyspawał” go do ławki rezerwowych, a momentami nawet wysyłał na trybuny. Gdy Klimek dostawał szanse, niemal zawsze zawodził. Być może prezentowałby się tak, jak wcześniej, gdyby zaliczył więcej minut, ale tego się już nie dowiemy. Ponieważ jesień miał kiepską (wyjątkiem mecz w Krakowie, który – w pewnym sensie – wygrał widzewiakom w pojedynkę) i na razie nie zarobiono na nim prawie nic, ostatecznie uznaliśmy jego przyjście za neutralne. Podobnie oceniliśmy transfery Jana Krzywańskiego i Dawida Tkacza. Ten pierwszy zaliczył tylko trzy ligowe występy, nie robiąc przez czas spędzony w klubie zbyt dużego progresu. Można uznać go za solidnego bramkarza drugiego lub trzeciego wyboru. Tkacz pograł nieco więcej, ale nie przekonał do siebie Myśliwca i latem trafił na wypożyczenie do Stali Mielec, gdzie w pewnym momencie zaczął grać częściej, ale ostatnio wrócił na ławkę. Można byłoby przypisać go do ruchów nieudanych, ale przypadek Jakuba Sypka nauczył nas, że czasem warto się z tym wstrzymać.

Tylko jeden transfer z lata 2023 określiliśmy mianem negatywnego. Mowa o Jakubie Szymańskim, który przegrywał rywalizację nawet z Krzywańskim. Gdy między słupki nie mogli wejść Henrich Ravas czy Rafał Gikiewicz, stawiano właśnie na „Krzywego„. Za Szymańskim ciągnęła się łatka pupila Janusza Niedźwiedzia, który wcześniej pracował z nim w Górniku Polkowice, a po odejściu z RTS ściągnął do Ruchu Chorzów. Może to krzywdząca opinia, ale nie zmienia to faktu, że nas jego okres w zespole nie urzekł.

2023/2024 (ZIMA):

1. Noah Diliberto (transfer definitywny bezgotówkowy)
2. Rafał Gikiewicz (transfer definitywny bezgotówkowy)
3. Lirim Kastrati (transfer definitywny gotówkowy – brak danych)
4. Ivan Krajcirik (transfer definitywny gotówkowy – 325 tys. euro)

Bilans: 1-0-3, skuteczność 25%

Po więcej niż udanym okresie letnim przyszła fatalna zima. Tym razem wyciągnięto wnioski sprzed roku i mocniej podziałano na rynku transferowym, ale w tym przypadku jakość nie poszła w parze z ilością. W zasadzie za pozytywny uznać można tylko ruch z Rafałem Gikiewiczem, choć jak powszechnie wiadomo, to on sam zgłosił się do Widzewa, gdy kadra łodzian była już w zasadzie zamknięta. Słusznie uznano jednak, że nie skorzystanie z takiej okazji byłoby grzechem, dlatego związano się z graczem o bardzo mocnym CV. Odkąd zadebiutował, nie opuścił w lidze ani minuty i choć cudów w bramce nie wyczynia, daje spokój oraz doświadczenie i ma duży wpływ na młodych zawodników w szatni.

Największym przegranym przyjścia Gikiewicza okazał się Ivan Krajcirik. To właśnie jego wytypowano jako następce Ravasa, ale niespodziewana okazja do zakontraktowania „Gikiego” pozmieniała plany. Słowak wylądował na ławce i jedyną opcją, by się z niej ruszył, było wypożyczenie go do czeskiej ligi. Tam Krajcirik nadal jest tylko zmiennikiem, więc w żadnym stopniu jego transfer się nie spłacił. A kosztował niemało, bo według Transfermarkt aż 325 tysięcy euro! Będący w drużynie już półtora sezonu Noah Diliberto wciąż nie może zagrozić swoim konkurentom w środku pola i w bieżącej kampanii ligowej jeszcze nie wszedł na boisko. Nic nie wskazuje, że miałby wygryźć ze składu Juljana Shehu, Frana Alvareza czy Sebastiana Kerka, skoro nie daje rady nawet w rywalizacji z 33-letnim Markiem Hanouskiem, a do tego „podgryza” go żółtodziób Leon Madej. Być może jeszcze nas zaskoczy, ale póki co stawiamy na nim krzyżyk. Ciężko nam również liczyć na wyczekiwany wybuch talentu Lirima Kastratiego, którego do RTS polecił jego były piłkarz, Tomasz Lisowski. Obrońca z Kosowa dostawał sporo szans, ale poza drobnymi wyjątkami, nie wniósł dotąd zbyt wiele jakości i już chyba nie wniesie. Dlatego z nadzieją przyjęliśmy plotki o jego możliwych przenosinach do Turcji, ale póki co nic w tym temacie się nie zadziało. Prawdopodobnie ze względu na fakt, że Kastrati niemal od początku okresu przygotowawczego aż do teraz jest kontuzjowany.

2024/2025 (LATO):

1. Mikołaj Biegański (transfer definitywny bezgotówkowy)
2. Hilary Gong (transfer definitywny gotówkowy – ok. 300 tys. euro)
3. Kreshnik Hajrizi (transfer definitywny bezgotówkowy)
4. Said Hamulić (wypożycznie)
5. Samuel Kozlovsky (transfer definitywny gotówkowy – brak danych)
6. Marcel Krajewski (transfer definitywny gotówkowy – brak danych)
7. Jakub Łukowski (transfer definitywny bezgotówkowy)
8. Hubert Sobol (transfer definitywny gotówkowy – brak danych)

Bilans: 2-3-3, skuteczność 25%

Ostatnie oceniane przez nas okno transferowe, które było nieco lepsze od zimowego, ale do poprzedniego lata się nie umywa. Tylko dwóch z ośmiu sprowadzonych piłkarzy można zapisać po pierwszym półroczu po stronie plusów. Jednym z nich jest niewątpliwie Samuel Kozlovsky, który świetnie odnalazł się w Łodzi i ciężko wyobrazić sobie zespół bez Słowaka na lewej obronie. Zaryzykujemy, że jesienią sprawdził się w boju także Marcel Krajewski, który po przeciwnej stronie defensywy pograł ciut więcej od Kastratiego i w przeciwieństwie do niego zaliczył chociaż jakieś asysty. Jest przy tym o pięć lat młodszy, więc może się jeszcze rozwinąć. Na razie musi się jednak uporać z urazem.

Z trzema graczami mieliśmy problem, do której kategorii ich przypisać, więc „świecą się” na niebiesko. Początek sezonu zwiastował, że strzałem w dziesiątkę będzie pozyskanie Jakuba Łukowskiego, który robił świetne liczby. Z czasem jego forma spadła, a obecnie jest cieniem zawodnika z pierwszych kolejek. Nie skreślamy go i cierpliwie czekamy na powrót do optymalnej formy, ale względu na ten słaby okres, nie możemy póki co postawić przy nim plusa. Do tej grupy trafia też Said Hamulić, któremu bliżej jednak do transferowych niewypałów. Niektórzy twierdzą, że należało się spodziewać, że z Bośniaka nic dobrego już nie będzie, ale czerwono-biało-czerwoni zaryzykowali i dali mu szansę. Na razie nie została ona wykorzystana, częściowo z własnej głupoty napastnika (kuriozalny uraz dłoni), częściowo z powodu pecha (problemy z kolanem pod koniec jesieni). Chcieliśmy spisać go już na straty, ale w dwóch meczach wiosny coś delikatnie drgnęło we właściwą stronę i pojawia się maleńka nadzieja, że Hamulić jeszcze się odbuduje. Co do Mikołaja Biegańskiego, ciężko określić jego walory, bo pokazuje je jedynie w sparingach, gdzie wygląda dobrze i raz w Pucharze Polski, gdzie… sprokurował rzut karny. Przy tak skromnej liczbie okazji do gry, nie da się go rzetelnie ocenić.

Chętnie „odszczekamy” te słowa, ale straciliśmy już wiarę, że Hilary Gong będzie w stanie osiągnąć choć w połowie taki poziom, jaki prezentował na Słowacji, a Hubert Sobol w II lidze. Nigeryjski skrzydłowy przyszedł za niemałą kwotę, więc oczekiwania wobec niego były bardzo duże. O jego postawie w poprzedniej rundzie napisano i powiedziano już wszystko, więc nie ma sensu tego powtarzać. W trakcie zimowych przygotowań pojawił się cień szansy, że Gong w końcu „odpali”, bo zdecydowanie lepiej prezentował się w trakcie tureckich meczów kontrolnych. Gdy przyszła liga, znów wygląda to źle – w Poznaniu i w spotkaniu z Cracovią po prostu był na boisku łącznie przez kilkadziesiąt minut bez żadnej korzyści dla zespołu. W zasadzie to samo można napisać o Sobolu, dla którego jest to trzecie podejście do „nie utonięcia” w Ekstraklasie i wszystko wskazuje na to, że trzeci raz trzeba będzie rzucać mu koło ratunkowe, bo sam do brzegu nie dopłynie. Zagwozdkę sprawił nam z kolei Kreshnik Hajrizi. Początkowo chcieliśmy umieścić go w drugiej grupie, ale po namyśle wylądował tutaj. Nie oceniamy przecież samego piłkarza, ale korzyść lub jej brak z zakontraktowania zawodnika. Wydaje się, że popełniono tu błąd na etapie selekcji, sprowadzając stopera do fizycznej walki, a nie finezyjnego rozegrania od tyłu, a przecież ten drugi wariant stosowany jest przez Daniela Myśliwca. Być może sprawdziłby się, gdyby Mateusz Żyro dał chociaż pół powodu, by posadzić go na ławce i na dłużej wprowadzić do jedenastki Hajriziego. Ale nie dał, więc przez pół roku Kosowianin siedział na ławce, marnując swój potencjał.

RAZEM: 16-11-10, skuteczność 43%

Podsumowując, spośród trzydziestu siedmiu piłkarzy, pozyskanych przez Widzew za kadencji Tomasza Wichniarka, za udane uznaliśmy szesnaście transferów, a więc mniej niż połowę. Dziesięć ruchów nie obroniło się, a pozostałych jedenastu zawodników nie potrafiliśmy umieścić w żadnej z tych kategorii, tworząc więc dla nich trzecią. Daje to skuteczność dyrektora sportowego na poziomie 43% – tak mówi matematyka. Nie podejmiemy się oceny, czy to wynik wystarczający, by jego działania uznać za korzystne dla klubu. Aby to zrobić, należałoby mieć jakikolwiek punkt odniesienia, najlepiej zestawiając te liczby z wynikiem innych dyrektorów, a takich przecież brak. Pozostawimy więc to bez komentarza, ale z chęcią poznamy opinie naszych Czytelników. Zapraszamy do udziału w naszej sondzie:

 Loading ...