A. Twarowski: „Mając czternaście lat wsiadałem w pociąg i jechałem na derby Łodzi”

Za nami piętnasta edycja turnieju charytatywnego „Gwiazdy na Gwiazdkę”. W Łowiczu, w barwach Reprezentacji Dziennikarzy wystąpił doskonale znany Andrzej Twarowski. Porozmawialiśmy z nim, również o Widzewie. 

– Co powie Andrzej Twarowski o tak wspaniałym turnieju?

– Uwielbiam tutaj przyjeżdżać. Pojawiam się tu od dawna. Wydaje mi się, że pierwszy mecz w Łowiczu zagraliśmy jeszcze takim starym składem Canal+. Pamiętam, że to nie był turniej, tylko takie jedno spotkanie pokazowe. I później zacząłem przyjeżdżać tu co roku. Wspaniała publiczność, zbiórka na szczytny cel, wielka przyjemność.

– To taki pana stały punkt na początku roku?

– Nie wyobrażam sobie, żeby tego zabrakło w moim styczniowym kalendarzu. Po nowym roku zawsze wiem, że najpierw jest Łowicz, a dopiero później Bal Mistrzów Sportu.

– Zamiast grać nie wolałby pan komentować tych spotkań? (śmiech)

– Nie, nie. Ja ogólnie wolę grać w piłkę niż ją komentować. Mam już 48 lat, ale powiedziałbym, że ta chęć do gry w piłkę, choć czasem odchodzi, to zawsze wraca ze zdwojoną siłą. Czuję się dobrze, bo regularnie trenuję i biegam. Nie czuję tego, żeby wiek mi jakoś bardzo przeszkadzał.

– W tamtym roku turniej odniósł duży sukces.

– To tak, jak z każdą dobrze zorganizowaną imprezą. To jest efekt kuli śnieżnej. Z każdą kolejną edycją pojawia się coraz więcej osób, wielkich nazwisk. Aktualni piłkarze, grający zarówno w Polsce, jak i za granicą. Są takie gwiazdy jak “Juras”, Sebastian Mila czy sam współgospodarz turnieju, Maciej Rybus. Mamy tu więc wiele atrakcji dla zgromadzonych ludzi. Przypuszczam, że kto tu raz przyjdzie, ten się w tym zakocha.

–  Chwalił pan kiedyś na Twitterze karnetowe szaleństwo Widzewa. Śledzi pan na bieżąco poczynania łodzian?

– Oczywiście! Interesuję się polską piłką od zawsze. Nigdy nie ograniczam się do najwyższego poziomu rozrywkowego. Tym bardziej, że w naszej piłce tak to się dziwnie poukładało, że wielkie firmy często gdzieś tam muszą zaczynać prawie od początku. Niektórzy od B-klasy, inni od IV ligi. Widzew miał trochę problem z tym, żeby się stamtąd wydostać.

– Teraz na szczęście łódzki klub jest już w II lidze.

– Czekamy na Widzew w I lidze, a później w Ekstraklasie. Tak samo na ŁKS. Jestem chłopakiem, który mając lat czternaście potrafił wsiąść w pociąg, będąc na wakacjach, i przyjechać do Łodzi na derby, chociaż jestem urodzonym warszawiakiem.

– Brakuje Widzewa w Ekstraklasie?

– Tak, zdecydowanie. To samo można powiedzieć o Łódzkim Klubie Sportowym. Wiadomo, ja bardziej jestem wychowany na Widzewie, bo jestem z tego pokolenia, które pamięta te wszystkie wspaniałe mecze pucharowe. Tłokiński, Rozborski, Boniek, Pięta, Młynarczyk… To wszystko się na stałe zapisało w pamięci, także ten sentyment jest bardzo duży.

– Odwiedził pan „Serce Łodzi” podczas meczu z Lechią Tomaszów Mazowiecki. Niestety, słabe widowisko piłkarskie się trafiło…

– Czuło się, że ta drużyna miała olbrzymie ciśnienie, presję. Mnie się nie podobało to, co się działo po meczu. Jakieś wzywanie trenera Smudy pod trybunę… Ja uważam, że kibic jest od kibicowania, a nie od tego, żeby ustalać reguły w klubie. Takie jest moje zdanie i będę się go mocno trzymał.

– A atmosfera i cała otoczka meczu?

– Bardzo fajnie to wygląda. Jest dużo ludzi i widać, że kibice są oddani sercem Widzewowi. Myślę, że to jest taki klub, że nawet jak już znajdziesz się w pobliżu stadionu, to czujesz, że coś tam nad tym stadionem się unosi. Taka aura. To jest świetna sprawa!

– Niedawno było głośno o frekwencyjnym sukcesie Widzewa. Z czego, pana zdaniem, wynikło zostawienie w pokonanym polu nawet najlepszych drużyn w Polsce?

– To trzeba rozpatrywać pod kątem oddania kibiców. Oni się troszczą o ten klub, bo wiedzą, że w ten sposób znacząco zwiększają jego szanse na znalezienie się na wyższym poziomie rozgrywkowym. Nie oszukujmy się, pewnych rzeczy można dokonać, mając młody zespół i świetnego trenera. Często w piłce decydują jednak pieniądze. Jeśli masz więcej pieniędzy, to stać cię na zatrudnienie lepszych piłkarzy, a jeśli już ich posiadasz, to masz także szansę, żeby iść w górę. Tak to działało, działa i będzie działać.

– Na koniec. Najlepsze wspomnienia związane z Widzewem?

– Myślę, że ta cudowna bramka Wragi, zdobyta głową w starciu z Liverpoolem i mecz wyjazdowy na Anfield Road. Pamiętam, że wtedy Filipczak i Smolarek zagrali świetnie. No i oczywiście pamiętne mecze z Juventusem. Ta seria rzutów karnych… Ja wtedy byłem młodym chłopakiem, poszedłem spać, a rano mnie tata obudził, krzycząc, że Widzew awansował! Jak ktoś oglądał ten mecz, to wie, że ci Włosi naprawdę cisnęli. Ja oglądałem bez dogrywki. Trzeba było mieć dużo szczęścia. To wyglądało trochę jak nasze Wembley z 1973 roku. Wiadomo, że zawsze sukces najbardziej zapisuje się w pamięci.

Rozmawiała Martyna