A. Rybski: „Gra w piłkę wciąż sprawia mi dużą przyjemność”

Po czternastu latach poza klubem, na al. Piłsudskiego wrócił Andrzej Rybski. Wychowanek Widzewa postanowił opuścić Pogoń Siedlce i przenieść się do Łodzi, gdzie będzie występował w rezerwach. Po wczorajszych zajęciach drugiej drużyny porozmawialiśmy z nim chwilę.

– Chyba niewielu kibiców spodziewało się, że zobaczy cię jeszcze w Widzewie.

– Żyjemy w takich czasach, że wszystkie scenariusze są możliwe, więc dlaczego nie? (śmiech) Procentowa szansa była duża, bo jestem z Łodzi, a z Widzewem czuję się związany.

– Jak wyglądały kulisy tego ruchu?

– Pogoń Siedlce chciała, żebym został, ale w klubie były problemy organizacyjne. Dostałem propozycję sporej obniżki kontraktu, na którą nie mogłem się zgodzić. Dlatego wraz z rodziną postanowiliśmy wrócić do Łodzi. Poprzedni sezon miałem bardzo udany, więc nie chciałem odcinać się całkowicie od piłki, tylko wciąż mieć możliwość, żeby gdzieś pograć. Cieszę się, że ją dostałem, bo wciąż sprawia mi to dużą przyjemność.

– Powrotu do profesjonalnego futbolu nie wykluczasz?

– Jeżeli w przyszłości pojawi się taka oferta, to na pewno ją rozważę, tak też jestem umówiony z klubem. Trzeba być otwartym na wszystko. Zobaczymy, co przyniesie czas.

– Obserwatorzy treningów rezerw mówią, że z taką formą pierwsza drużyna stoi przed tobą otworem.

– Nie myślę o tym w ten sposób. Moje intencje są w stu procentach czyste, przyszedłem do rezerw po to, żeby grać i nadal być aktywnym sportowo. Chcę czuć piłkę i szatnię. To jest główny powód, nic więcej.

– Problemy zdrowotne miały wpływ na twoją decyzję?

– Byłem trochę zaskoczony tą informacją. Dostałem propozycję od Pogoni, na którą się nie zgodziłem. Po czternastu latach przyszedł taki moment, że spakowaliśmy się i wróciliśmy do Łodzi. Jeżeli byłbym kontuzjowany, to nie pojawiłbym się na treningu.

– Na razie tylko trenujesz. Kiedy zobaczymy cię w meczu?

– Rozmawialiśmy o tym, że jest taka możliwość, może nawet już w sobotę. Miałem dwa miesiące rozbratu z piłką, po szesnastu latach profesjonalnej kariery i regularnych występów to trochę dużo. Oczywiście biegałem czy jeździłem na rowerze, ale to nie to samo, co treningi z drużyną.

– Od większości zawodników rezerw jesteś dwukrotnie starszy, musisz być więc takim łącznikiem między nimi a trenerami.

– Chłopcy są bardzo fajni, niektórzy bardzo otwarci, niektórzy trochę mniej. Już dwa razy usłyszałem: „fajnie, że tu jesteś”. To było bardzo miłe! Oczywiście staram się wypatrywać jakieś sytuacje w treningu, niekoniecznie krzyczę o nich głośno, ale przekazuję chłopakom delikatne informacje. Na razie też dopiero ich poznają, bo są młodzi, mają idealnie ułożone włosy, więc to nie takie łatwe, żeby ich rozróżnić! (śmiech) Zwłaszcza że grupa jest bardzo duża.

– Masz już jakieś pierwsze spostrzeżenia, kto się najbardziej wyróżnia?

– Oczywiście, że mam jakieś obserwacje, bo jeżeli ktoś zna się na piłce, to po pierwszych ruchach widzi, kto ma jaki potencjał. Piłka jest jednak na tyle skomplikowana, że liczy się nie tylko talent, ale też wiele innych składników. To wszystko musi zagrać razem, żeby móc przebić się do seniorów.

– Przyjście do Widzewa w takiej roli ma być też swego rodzaju zaznajomieniem z trenerką?

– Podczas gry w piłkę człowiek zaznajamia się z nią cały czas. Tak jak mówiłem, jestem otwarty i zobaczymy, gdzie mnie pokieruje los. Wiem natomiast, że bycie przy piłce to coś, co chcę robić. Być może przez całe życie.

– A może jednak kariera telewizyjna? W dwóch dotychczasowych występach Widzew TV wypadłeś całkiem nieźle.

– Miło mi to słyszeć, chociaż z pierwszego razu nie byłem zadowolony. Czułem, że stać mnie na więcej. Za drugim było już lepiej. Powoli zaznajamiam się z tym, jak gra pierwszy zespół, więc z tygodnia na tydzień będzie mi łatwiej i poczuję się jak ryba w wodzie. (śmiech)

Rozmawiał Kamil