Jak zarząd tłumaczy się ze swoich działań (felieton)

Ostatnie miesiące są bardzo ciężkie dla społeczności łódzkiego Widzewa. Nie chcę powiedzieć, że spędza mi to sen z powiek, bo głęboko wierzę w poprawę i staram się zachowywać względny spokój. Uważam jednak, że za mało się mówi o tym, jak klub ostatnimi czasy funkcjonuje, więc zebrałem wszystkie moje myśli oraz buzujące we mnie emocje i „przelałem je na papier”.

3 lutego 2025 roku Widzew Łódź pozbył się najlepszego piłkarza rundy jesiennej i jednego z najskuteczniejszych strzelców ostatnich lat. Odejście poprzedziły kilkutygodniowe spekulacje oraz negocjacje. Równo trzy tygodnie po odejściu Bośniaka, z Widzewem pożegnał się również Daniel Myśliwiec, czyli pierwszy trener łódzkiej drużyny. Wszyscy w klubie byli widocznie tak bardzo zaaferowani wejściem do klubu Roberta Dobrzyckiego, że zapomnieli o znalezieniu następcy jednego i drugiego.

Tak to się kręci w widzewskim piekiełku, w którym przed każdym meczem tegorocznej rundy wiosennej zastanawiamy się: „Ile goli dzisiaj straci zespół?”. Absolutnie daleko mi do krytyki Patryka Czubaka — trzymam za niego kciuki, a pozytywne wyniki z zespołem pomogą nie tylko Widzewowi, ale i jemu w kształtowaniu dalszej kariery trenerskiej. Niemniej jednak sytuacja wygląda po prostu absurdalnie, a nie jak pieczołowicie zaplanowane ruchy, czego w Łodzi mieli się wystrzegać — w końcu we wschodniej części miasta jest ciągły progres, przemyślane ruchy, stabilne finanse, a co najważniejsze „zielony excel”.

Zamiast następcy Myśliwca, przy Piłsudskiego powitano nowego dyrektora sportowego. Kolejność działań nie budzi większych zastrzeżeń, ale trudno nie oprzeć się wrażeniu, że to działanie na łapu-capu, pod presją zdenerwowanych fatalnym początkiem rundy wiosennej kibiców. Zaproszony przez nich „na dywanik” prezes Michał Rydz obiecał we Wrocławiu rychłe zmiany i w sumie słowa dotrzymał, bo odsunął trenera i Tomasza Wichniarka, ale wygląda to tak, jakby obu rzucono na stos, bowiem lud żądał krwi. A sobie przecież zarząd nie będzie jej upuszczał, skoro łatwo można wskazać innych winowajców. Włodarze liczą chyba, że zamiotą pod dywan faktyczny problem, czyli zbyt późną reakcję na kadrowe problemy. Dziennikarze pisali, że to wina Myśliwca, bo nie akceptował żadnych transferów, ale wiceprezes Maciej Szymański mówił na środowej konferencji, że to żaden problem. W tym przypadku jednak konsekwentnie milczano, pozwalając na grillowanie szkoleniowca. Skoro był taki zły, dlaczego nie pożegnano go zanim narobi rzekomych większych szkód? Szymański, pytany o to czy głowy wspomnianej dwójki nie mogły spaść wcześniej, przyznał z rozbrajającą szczerością: „Nie wiem”. Skoro nie wie, to znaczy, że nawet nie próbował. Całe szczęście, że finalnie przeczytał w internecie o romansowaniu Mindaugasa Nikoliciousa z polskimi klubami i zdobył numer telefonu (jeszcze raz pokłony dla Przemysława Łagożnego za uratowanie nam klubu). Wszędzie w widzewskich mediach promowana jest kultura solidarności, jedności, a literę „R” ze skrótu RTS w przeróżnych akcja wykorzystuje się do słowa „RAZEM”.

Pytam zatem, gdzie te wartości podziały się w ostatnich trzech miesiącach? Najpierw pożegnano prawą rękę trenera, na którego wychodzą nieciekawe (niepotwierdzone!) informacje odnośnie jego charakteru czy relacji ze współpracownikami — w klubie nikt nie jest w stanie tej myśli rozwinąć. Na to wszystko reaguje trener, publikując walące się domino, gdzie przypominam — w tym czasie trwają negocjacje w sprawie nowego kontraktu. Te mają deadline – 31 stycznia 2025 i mówi o tym Rydz, czyli głowa klubu. Później publikowany jest wyśmiewany w kraju komunikat, a na koniec trener zostaje zwolniony. Prezes komentuje odejście, pisząc o niezadowalających wynikach — nie tylko w ostatnim czasie — ale i ponad piętnastu meczach. Zadaje zatem kolejne pytanie, czemu mając tę wiedzę, były prowadzone rozmowy z trenerem na temat przedłużenia umowy?

Nie zapomnijmy również o wystawieniu przez prezesa na ostrzał Imada Rondicia, który „rozczarował go swoim zachowaniem”. Powiedziano „A”, to trzeba powiedzieć „B”. O co dokładnie chodzi? Nie dowiecie się tego, ale co kibice mieli ubaw, wyzywając Bośniaka, to ich. Prezes dalej brnął w te narrację, bo w dzień ogłoszenia transferu napisał, że Imad w ostatnich tygodniach się pogubił. Czy Rondić chciał odejść do Koeln? Tak i według moich informacji na transfer naciskał, ale w ramach profesjonalizmu, którego od niego oczekiwano i za który wcześniej go chwalono. Mógł liczyć na lepszy poziom sportowy, większą pensję, większy stadion, więcej kibiców i w zasadzie mówimy o miejscu lepszym pod każdym względem od Widzewa i nie ma co się dziwić, że zależało mu na odejściu. Z Lechem Poznań nie zagrał, bo był chory, a mimo to prezes zupełnie przeciwnie do hasła „RAZEM” — i jego nie wziął go w obronę.

I żeby wszyscy dobrze zrozumieli: czy wyniki Widzewa były niezadowalające? Tak, oczywiście i jestem zdania, że trener Myśliwiec na pewno mógł pewne rzeczy zrobić lepiej, ale zgodnie z postem prezesa na X-ie odnośnie niezadowalających wyników, trener powinien być za burtą po meczu ze Stalą. Czy ktokolwiek Myśliwcowi pomógł? Nie, pozostawiono go z przeciętnymi piłkarzami, bez wzmocnień i licznymi kontuzjami. Przypominam, że od kilku miesięcy praktycznie w każdym wywiadzie Rafał Gikiewicz mówi o potrzebie wzmocnienia drużyny — najbardziej doświadczony człowiek z szatni.

Nie wierzcie w bajki o odrzuceniu napastnika, który odszedł za cztery miliony euro do włoskiej Venezii. Wystarczy być średnio rozgarniętym, żeby wiedzieć, że Widzew za nic w świecie nie byłby w stanie wyłożyć chociażby miliona euro za napastnika. Wiceprezes potwierdził co prawda, że go opiniowano, ale warto zadać pytanie, po co, skoro sam przyznał też, że w ogóle nie wie czy był w zasięgu finansowym łodzian. Śmiać się czy płakać?

Można teraz gdybać, jakie nazwiska trener odtrącił — znając je wszystkie, rzetelniej można byłoby ocenić jego decyzje, bo sama liczba (choć według nas przesadzona) o niczym nie świadczy. Według mojej wiedzy Widzew miał wytypowanych trzech napastników, którzy mieli zastąpić Imada Rondicia. Pierwszy nie przeszedł testów, na drugiego skuszono się w ostatni dzień okienka i rzucił zaporowe warunki finansowe, a na trzeciego nie starczyło zapewne czasu. To o tyle dziwne, a może śmieszne, że dyrektor Wichniarek mówił, że w Łodzi są gotowi na odejście bośniackiego napastnika. No i wiemy po czasie, że nie byli. Ściągnęli więc Lubomira Tuptę, którego profil piłkarski jest kompletnie inny. To nie silna, harująca z przodu „dziewiątka”, dźwigająca cały model gry łodzian, ale lubiący zejść do boku techniczny atakujący, lepiej czujący się w grze kombinacyjnej niż w fizycznej walce.

Może Daniel Myśliwiec miał sporo racji, odrzucając większą czy mniejszą pulę piłkarzy, no bo patrząc na tegoroczne wzmocnienia, mówimy o obrońcy, który dotychczas był stawiany w hierarchii niżej niż Luis Silva, wielkiej niewiadomej o nazwisku Peter Therkildsen i Szymonie Czyżu z bogatą… historią kontuzji. Tu również należy wspomnieć, że te transfery mogą wypalić — absolutnie ich nie skreślam. Jeśli chodzi o polskiego pomocnika, to nawet jestem fanem tego ruchu, niemniej jednak może nieobecny już przy Piłsudskiego szkoleniowiec miał uzasadnione wątpliwości? Gdy odebrano mu prawo weta, przystąpiono do nagłych ruchów. Czas pokaże, jak bardzo udanych.

Prawda zawsze leży gdzieś pośrodku. Daniel Myśliwiec ma swoje za uszami, ale wiemy, że to ambitny trener, który z tej łódzkiej przygody wyciągnie wartościowe wnioski. Nie mniej mają na sumieniu sprawujący w Widzewie władzę czy też sami piłkarze, którzy wiosną popełniają masę błędów technicznych, na które trener nie ma wpływu. Taka natura tego sportu, że ludzie przychodzą i odchodzą, a zwolniony niedawno szkoleniowiec prędzej czy później znajdzie swoje miejsce w Ekstraklasie i jeszcze nieraz Widzew pokona — choć jestem zdania, że jeszcze tutaj wróci, już w znacznie lepszych realiach.

Prezesowi Rydzowi radzę nie robić z siebie bohatera. Wpis umieszczony niedawno na X-ie wyglądał, jakby wzorem prezesa był Goncalo Feio. „Jeśli w mojej osobie leży cały problem Widzewa, to jestem gotów odejść w każdym momencie” – napisał szef czerwono-biało-czerwonych. Dobrze, że w zarządzie mamy osobę, która jest w stanie wziąć wszystko na klatę i ponieść konsekwencje złych decyzji. Oczywiście posłużyłem się tutaj ironią. Dowód? Rydz miał okazję przyznać się do błędu podczas środowej konferencji, ale w przeciwieństwie do kolegi z zarządu tego nie zrobił. Dumnie mówił, że przyszedł tu, by wszystko ciemnemu ludowi wytłumaczyć, opowiadał o wrzucanych granatach do komitetu transferowego czy patrzeniu kibicom z sektora gości prosto w oczy. Szeryf, na jakiego chyba nie zasługujemy.

Trzymając tą metaforę – czy tym krawcem i garncarzem jest tylko trener w jednej osobie?

Jeśli to w mojej osobie leży cały problem Widzewa, to jestem gotów odejść w każdym momencie.

Jednak ocena osób, które są bliżej klubu i znają diagnozę z czym się wewnętrznie mierzymy jest… https://t.co/hEvEQ5f2tO

— Michał Rydz (@michal_rydz) February 24, 2025

Wracając do Nikoliciusa, który zastąpił Wichniarka – szczerze się cieszę, ale coś mi się nie zgadza. No bo przecież z klubu płynęła narracja, że z poczynań Wichniarka wszyscy są raczej zadowoleni. Zresztą on sam ze sobą kontraktu nie przedłużył 17 maja zeszłego roku. Minęło nieco ponad dziewięć miesięcy od podpisania umowy i dyrektora nie ma już z nami. To znaczy chyba nie ma, bo Wichniarek być może pozostanie w pionie sportowym, o ile wyrazi taką chęć. Dobrze, że doprecyzowano to, bo wcześniej komunikat na oficjalnej witrynie głosił, że to już pewne. Cała operacja wygląda na przyznanie się do błędu, bo mówimy o naprawdę szybkim, drastycznym ruchu — mimo że wyczekiwanym przez znaczną cześć kibiców. Wyniki trenera się nie zgadzały, ale z wiedzą, którą mamy obecnie, dalej bylibyście za zwolnieniem? Uważam, że w klubie najpierw powinien pojawić się nowy dyrektor sportowy, który podjąłby decyzję o przyszłości trenera Myśliwca – i jeżeli dalej byłaby ona negatywna — to znalazł nowego szkoleniowca. A Litwin zarzekał się, że nie miał na rozstanie żadnego wpływu.

Odczuwam również lekką dezorientację, jeśli chodzi o poszukiwania nowego trenera. Jedni mówią, że teraz już rozumieją, czemu przy Piłsudskiego tak zwlekają z zatrudnieniem nowego opiekuna zespołu. Ja jednak głowię się i nie mogę wymyślić, kto rozmawiał z potencjalnymi nowymi trenerami (tymi podawanymi przez media) i negocjował z nimi warunki – jakby nie było to jedno z zadań dyrektora sportowego, a w Widzewie od zwolnienia Daniela Myśliwca minął nieco ponad tydzień i zmienia się dyrektor sportowy. Skoro o tym wiedziano, dlaczego nie zaczekano z negocjacjami i tracono – być może – czas i energię na rozmowy z Jackiem Magiera czy Bartoshem Gaulem? Przecież Nikolicius może mieć całkowicie inne zdanie.

Ta zmiana to jednak promyczek nadziei, który wystarczył, żeby rozświetlić wszystkie szczerze uśmiechnięte buzie łódzkich kibiców. Według mnie to prognostyk dużych zmian. Wraz z przyjściem Litwina, zmiany dotkną również scouting, w którym zapewne na swoich ludzi będzie chciał postawić Nikolicius. To on od teraz będzie budował nowy Widzew Łódź, choć na realne efekty jego pracy trzeba będzie trochę poczekać – do letniego okienka transferowego jeszcze długa droga. Cieszyć może jednak to, że po czasie Michał Rydz i Maciej Szymański zrozumieli, że komitet transferowy nie wypalił i teraz cała władza w tym obszarze trafi do dyrektora sportowego. Gdy zakupy będą nieudane, będzie kogo obarczyć winą, a gdy będą zadowalające, będzie kogo chwalić. Oby tych drugich powodów było więcej!

Zarząd liczy zapewne, że Mindaugas Nikolicious nie będzie musiał szukać zawodników do gry w I lidze, bo wtedy będzie problem ze znalezieniem kogoś, na kogo można zrzucić winę. Trzeba będzie wówczas wrócić do Tomasza Wichniarka i Daniela Myśliwca, przecież mają ważne umowy, więc na razie nie mogą odpowiedzieć…