Czy widzewski „myśliwiec” leci bez skrzydeł?

Przed rozpoczęciem sezonu z ust włodarzy Widzewa płynęły sygnały, że kluczowe w nieco zmienionym systemie gry łodzian będą skrzydła. Obecnie wydaje się jednak, że to największy mankament w zespole. Nie sprawdza się typowany na lidera nowy gracz, inny zgubił formę, a stary-sprawdzony całkiem zniknął. Poziom trzyma tylko ten, na którego nikt nie liczył. 

Jak ważne będą dla Daniela Myśliwca boki pomocy może świadczyć fakt, że to właśnie skrzydłowy został w letnim oknie transferowym pozyskany jako pierwszy. Mowa o Jakubie Łukowskim, któremu skończyła się umowa z Koroną Kielce. Co prawda, istniały pewne obawy, czy piłkarz zdoła zbudować optymalną formę po bardzo ciężkiej kontuzji kolana, przez którą stracił w poprzednim sezonie aż osiem miesięcy. Paradoksalnie, Łukowski najlepiej prezentował się na starcie swojego pobytu przy Piłsudskiego. Do siatki trafił już w swoim nieoficjalnym debiucie, w sparingu z GKS Katowice, a w pierwszym oficjalnym występie, w Mielcu, uratował drużynie punkt, gdy pokonał bramkarza Stali efektownym strzałem. W drugim spotkaniu, przeciwko Lechowi Poznań, zaliczył asystę, a w trzecim, na boisku Cracovii, zdobył ważnego, bo wyrównującego stan meczu gola.

Wydawało się, że transfer „Łuko” będzie strzałem w dziesiątkę dyrektora sportowego Tomasza Wichniarka, ale z czasem pomocnik obniżył loty. Jedyny pozytywny akcent z jego dalszych występów to trafienie w ligowym starciu z „Gieksą„, dzięki któremu rzutem na taśmę uniknięto porażki. Od tamtej pory Łukowski nie notuje już żadnych liczb i rzadko wybiega w podstawowym składzie. Zdaniem części kibiców momentem zwrotnym była sytuacja z końcówki pojedynku z Lechią Gdańsk, gdy widzewiak zmarnował tzw. setkę. Może to być jednak tylko zbieg okoliczności, bowiem trudno przypuszczać, by doświadczony gracz tak bardzo podłamał się z powodu niewykorzystanej okazji. Ciężko jednak stwierdzić, co jest przyczyną tak wyraźnego dołka w minionych tygodniach.

O ile Jakub Łukowski przynajmniej miał okres dobrej lub nawet bardzo dobrej gry, o tyle niezmiennie i na całej linii zawodzi Hilary Gong. Aby pozyskać go ze słowackiego Trenczyna, klub musiał wyłożyć na stół żywą gotówkę, choć nie wiemy jak dużą, bo strony tej transakcji nie zdradziły kwoty, za jaką Nigeryjczyk zmienił barwy. Ile by ona nie wynosiła, na razie na pewno się nie spłaca. Gong nie potrafi bowiem wejść na właściwy poziom piłkarski, ciężko nawet mówić, że wygląda przeciętnie. Ma problemy z prostymi elementami, jak celne podanie czy przyjęcie piłki. Jeśli nie poprawi podstaw, trudno będzie mu spełnić oczekiwania nawet najbardziej cierpliwych kibiców. A na brak szans narzekać nie może, bo zagrał we wszystkich dotychczasowych ligowych potyczkach, co także bywa wytykane sztabowi szkoleniowemu.

Największym atutem Hilarego Gonga miały być szybkość i przebojowość, tymczasem kompletnie nie widać u niego tych atrybutów. Według EkstraStats, 26-latek notuje średnio niecałe 7 sprintów na mecz, a więc mniej niż np. Lirim Kastrati, Mateusz Żyro czy nawet Sebastian Kerk. Nie mówiąc już o Samuelu Kozlovskym, który ma ich średnio 12! Z danych WyScout wynika, że widzewiak zaliczył 57,9% udanych dryblingów, a gorszy współczynnik ma w całym zespole tylko czterech zawodników! Jedynym kluczowym zagraniem Gonga była asysta w Katowicach, którą ostatecznie i tak mu oficjalnie odebrano.

O ligowym golu lub asyście może na razie co najwyżej pomarzyć także Kamil Cybulski. 18-latek zrobił bardzo dobre wrażenie w końcówce poprzedniego sezonu, dlatego liczono na dalszy rozwój w bieżącej kampanii. Młodzieżowiec bardzo często wybiega w podstawowym składzie i nie trzeba być specjalnie złośliwym, by stwierdzić, że w dużej mierze właśnie za PESEL. Jego obecność na boisku daje punkty w Pro Junior System (nawet podwójne), co może przełożyć się na konkretne kwoty premiowe, ale na samej murawie szału nie ma. Nie można odmówić mu odwagi, chęci i być może dużego potencjału, ale efekty są cały czas dość skromne. Z dużych pozytywów wyliczyć można mu to, że dwa jego strzały dały bramki po dobitkach (Piast i Legia), a przy Bukowej to on wywalczył „przebitkę” przy golu Łukowskiego.

Stawianie na Cybulskiego może dać w dłuższej perspektywie sporo korzyści, nie tylko na klubowym rachunku. Sami pisaliśmy przecież, że jego startowe statystyki w elicie są lepsze niż np. Michaela Ameyaw w II lidze , który rozwinął się do tego stopnia, że zadebiutował w dorosłej reprezentacji Polski. Tu i teraz ciężko jednak nazwać „Cybula” motorem napędowym Widzewa, jakimi mieli być skrzydłowi. Być może coś drgnie na finiszu rundy jesiennej, czego zwiastunem może być niezła postawa w klasyku z Legią Warszawa.

Inwestycja w Cybulskiego trwa. Ameyaw ciekawym przykładem

Najbardziej zaskakuje więc fakt, że najrówniej grającym bocznym pomocnikiem czerwono-biało-czerwonych, jest Jakub Sypek. W poprzednim sezonie nie potrafił wywalczyć miejsca w wyjściowej jedenastce I-ligowej Lechii, do której był wypożyczony. A miał wtedy status młodzieżowca, co powinno znacznie ułatwiać mu regularną grę w zespole biało-zielonych. Trudno było więc przypuszczać, że po powrocie do Łodzi piłkarz w ogóle utrzyma się miejsce w kadrze pierwszej drużyny, a co dopiero widzieć w nim jednego z ważniejszych zawodników. Tymczasem Sypek zagrał w każdym meczu Ekstraklasy i ma w nogach najwięcej minut spośród wszystkich skrzydłowych!

Złośliwi twierdzą, że 23-latek może liczyć na szczególne zaufanie ze strony Myśliwca, ponieważ obaj są klientami tej samej agencji menedżerskiej, ale fakty są takie, że Sypek ma przynajmniej na swoim koncie gola i asystę, a także kilka udanych występów, jak choćby w Gdańsku, gdy w starciu z byłym klubem był jedynym widzewiakiem, umiejącym zagrozić rywalom. Co ciekawe, jego przyszłość może stać pod znakiem zapytania, ponieważ latem przyszłego roku wygaśnie jego kontrakt z RTS.

Na koniec zostawiliśmy sobie temat najbardziej zagadkowy, dotyczący Antoniego Klimka. Gdy trafiał do Łodzi z Odry Opole mało kto przypuszczał, że odnajdzie się w Ekstraklasie. Pomocnik zaliczył jednak bardzo udany pierwszy sezon w elicie (trzy gole i trzy asysty) i mówiło się, że wkrótce może zostać sprzedany zagranicę. Z wyjazdu do silniejszej ligi nic jednak nie wyszło, ale mylił się ten, kto sądził, że w takim razie Klimek będzie nadal ciągnął grę łodzian. Z racji sporej konkurencji na skrzydłach, trener próbował przestawić go na „dziesiątkę”, ale z czasem ten pomysł został porzucony. 22-latek wrócił na bok pomocy, ale na miejsce w podstawowym składzie liczyć mógł niezwykle rzadko. Obecnie ma nawet problem z załapaniem się do kadry meczowej i jeśli nic się nie zmieni, podzieli wkrótce los m.in. Ernesta Terpiłowskiego, który po utracie statusu młodzieżowca całkowicie przepadł. Umowa „Klima” obowiązuje do końca rozgrywek i raczej nie aktywuje się w niej klauzula przedłużająca współpracę, skoro zawodnik migruje między ławką rezerwowych a trybunami.

Spora grupa fanów ma do Myśliwca duże pretensje o pomijanie Klimka. Jego przypadek porównuje się do Kristoffera Hansena, któremu nie po drodze było z Januszem Niedźwiedziem, a po wypchnięciu go z klubu Norweg został silnym punktem Jagiellonii Białystok, sięgając z nią po mistrzostwo Polski. Koronnym argumentem na obronę Antoniego Klimka jest zmiana, jaką dał w Krakowie, ale pytanie czy to nie za mało, by mówić otwarcie o niesprawiedliwym traktowaniu gracza? „Nie wydarzyło się nic spektakularnego. Jest to kwestia mojej decyzji, ponieważ muszę wybrać kadrę złożoną z zawodników, którzy prawdopodobnie bardziej przydadzą się drużynie na boisku. Na ten moment mamy dwóch skrzydłowych na lewej stronie, Jakuba Łukowskiego i Kamila Cybulskiego, a na prawej Hilarego Gonga i Jakuba Sypka. Próbowałem Antka na pozycji numer dziesięć, ale on nie czuł się na niej komfortowo i podjął rywalizację o miejsce w składzie ze skrzydłowymi. Na dziesiątce mam więc obecnie Saida Hamulicia i Sebastiana Kerka. Jest to wyłącznie sprawa sportowa. W piłkę gra się po jedenastu piłkarzy, ale z perspektywy Klimka jest to tylko jedenastu” – mówił niedawno trener Widzewa.

Jeśli widzewskie skrzydła mają nadal status kluczowych w taktyce drużyny, być może tutaj należy upatrywać przyczyn punktowania poniżej oczekiwań? Celem na sezon 2024/2025 miało być zdobycie co najmniej 50 oczek, ale obecne tempo ich zdobywania spadło znów poniżej tej wartości. Patrząc na formę życia napastnika Imada Rondicia, bardzo mocny środek pola czy co najmniej solidny blok obronny, trudno nie odnieść wrażenia, że to właśnie na flankach czerwono-biało-czerwoni mają obecnie największy deficyt jakości. Być może rozwiązaniem tych bolączek będzie wzrost dyspozycji u wymienionej wyżej piątki, a może trzeba będzie poczekać do wiosny, gdy zdrowy będzie już Bartłomiej Pawłowski?

Jako dodatku do rozważań na temat postawy zawodników, tradycyjnie użyliśmy jeszcze statystyk, które prezentujemy powyżej (kliknij, by powiększyć), choć zrobiliśmy to dopiero po napisaniu tekstu. Pod uwagę wzięliśmy wiele parametrów, a przy trzydziestu z nich zabawiliśmy się w przyznawanie punktów. Najlepszy piłkarz w danej kategorii dostawał pięć oczek, najgorszy jedno. Dla większości danych stosowaliśmy przelicznik średniej na mecz, by wszyscy byli w miarę sprawiedliwie potraktowani, ponieważ suma występów u piątki widzewiaków nie jest identyczna. Dla jeszcze lepszych  Wyżej ceniliśmy graczy rzadziej faulujących czy częściej wchodzących w pojedynki, choć nie dla każdego musi to być miarodajny rezultat. Osobno ocenialiśmy też zarówno aktywność (liczba podań czy dośrodkowań), jak i precyzję (dokładność zagrań).

Okazało się, że najwięcej punktów zdobył Jakub Sypek, który o włos wyprzedził Kamila Cybulskiego. Można byłoby więc powiedzieć z przymrużeniem oka, że Daniel Myśliwiec musi używać tej samej metody przy ocenie swoich podopiecznych, gdyby nie fakt, że podium zamknął najrzadziej grający Antoni Klimek. Dopiero czwarte miejsce zajął Jakub Łukowski, a ostatnie Hilary Gong. Pamiętajmy jednak, że to tylko zwykła ciekawostka.

Punktacja skrzydłowych Widzewa po 14. kolejce wg danych WyScout:

1. Jakub Sypek – 107 pkt
2. Kamil Cybulski – 106 pkt
3. Antoni Klimek – 96 pkt
4. Jakub Łukowski – 93 pkt
5. Hilary Gong – 84 pkt

Aby obraz postawy widzewskich skrzydłowych był jeszcze szerszy, sprawdziliśmy ich statystyki na tle pozostałych zawodników w całej Ekstraklasie? Okazuje się, że tylko w trzech kategoriach znajdują się oni w TOP 10. Łukowski zajmuje dokładnie dziesiąte miejsce pod kątem celności strzałów, a Klimek jest piąty oraz trzeci w lidze, jeśli chodzi odpowiednio o dokładność dośrodkowań oraz procentową skuteczność dryblingów. W pozostałych aspektach bocznych pomocników czerwono-biało-czerwonych próżno szukać wśród najlepszych w elicie.

Jak więc odpowiedzieć na pytanie zawarte w tytule artykułu, w którym żartobliwie użyliśmy nazwiska trenera? Mimo szczerych intencji, ciężko chwalić skrzydła łodzian, a większość dotychczasowego dorobku punktowego drużyna osiągnęła nie dzięki nim, a mimo ich obecności. Sęk w tym, że wyznaczony przed pierwszym meczem cel, zakładający zdobycie minimum pięćdziesięciu punktów zaczyna się oddalać. Obecne tempo punktowania prognozuje 46 oczek, więc RTS musi wziąć się do roboty, a zwłaszcza skrzydłowi!