Wiosna lepsza od jesieni

To przy Piłsudskiego nie zdarza się zbyt często. Od powrotu na poziom centralny po reaktywacji klubu, Widzew po raz drugi zanotował większą skuteczność punktową wiosną niż w rundzie jesiennej. Należał do ligowej czołówki Ekstraklasy w pierwszej połowie 2024 roku!

Zimą kibice byli pełni obaw, ponieważ świeżo w pamięci mieli poprzednią, niezwykle nieudaną wiosnę. Pod wodzą Janusza Niedźwiedzia łodzianie zdołali wygrać wtedy zaledwie dwa spotkania, do tego zaliczając koszmarną serię sześciu domowych porażek. Nigdy wcześniej nie trafiła mu się tak wstydliwa passa, co sprawiło, że piłkarze zaliczyli bolesny zjazd w dół tabeli – z trzeciego miejsca na dwunaste. Uratowała ich rewelacyjna pierwsza część rozgrywek, ale tym razem olbrzymiego komfortu po jesieni nie było, stąd niepokój fanów.

W klubie zapewniali jednak, że wyciągnęli wnioski i zrobią wszytko, by nie powtórzyć tych samych błędów. Postarano się o lepszą dostępność boisk do treningów z naturalną nawierzchnią, a w najgorszym razie z murawą hybrydową. Dzięki temu zespołowi miało być łatwiej walczyć o punkty, bo nie trzeba było co weekend adaptować się do innych warunków meczowych. Drugą najistotniejszą przyczyną określono brak wystarczających ruchów personalnych w przerwie zimowej. Rok wcześniej sprowadzono tylko Andrejsa Ciganiksa, nie dostarczając szatni tzw. świeżej krwi. Tym razem do drużyny dołączyło czterech nowych piłkarzy, choć pewne miejsce w składzie miał tylko jeden z nich. Poprawiła się też sytuacja kadrowa, do zdrowia zaczęli dochodzić m.in. Juan Ibiza, Serafin Szota, a z czasem także Mato Milos. Poza Bartłomiejem Pawłowskim oraz i tak niemal niedostępnym Sebastianem Kerkiem, pozostali kluczowi gracze byli do dyspozycji sztabu szkoleniowego przez większość rundy.

Należy więc przyznać, że Widzew odrobił lekcję. Z pewnością pochwalić trzeba Daniela Myśliwca, który we wrześniu przejmował zespół przygotowany przez poprzednika, nie mając żadnego wpływu na kształt kadry. Do tego musiał wprowadzać swoje metody treningowo-taktyczne, jednocześnie dbając o dorobek punktowy, poprawiając go z weekendu na weekend. Już jesienią wychodziło mu to całkiem nieźle, bo zakończył ją ze średnią 1,25 punktu na mecz, a to 25% więcej niż wywalczył Niedźwiedź. Jednak dopiero w drugiej części sezonu mieliśmy zobaczyć prawdziwe efekty pracy nowego trenera, który zimą mógł skupić się na spokojnym formowaniu zespołu według swojej wizji.

Trudno nie docenić tego, co osiągnął. Czerwono-biało-czerwoni punktowali jeszcze lepiej, wykręcając średnią 1,60 na spotkanie. Dało im to piąte miejsce w tabeli rundy wiosennej, za Pogonią Szczecin, Jagiellonią Białystok, Górnikiem Zabrze i najlepszą Legią Warszawa. Gdyby łodzianie zaliczyli jedno zwycięstwo więcej, mogliby nawet wygrać w tym zestawieniu! Nie wszystko im się udawało, ale pokonanie zabrzan po trzynastu latach przerwy, drugie zwycięstwo derbowe z ŁKS Łódź i przede wszystkim przerwanie fatalnej serii starć z legionistami, na długo zostaną w pamięci sympatyków. Miło też, że zdołali udanie zaakcentować kampanię, wygrywając w Radomiu.

Odpowiedź na pytanie, co takiego zrobił Myśliwiec, że miniona runda była tak spokojna, nie jest proste. Porównując najistotniejsze dane statystyczne z jesieni i wiosny, nie widać wielkich różnic. Widzewiacy strzelali więcej bramek, samemu tracąc ich mniej, co wynikało z poprawy ogólnej organizacji gry w defensywie i ataku. W zasadzie tylko współczynnik goli oczekiwanych przeciwników pozostałych na tym samym poziomie, tylko byli oni nieco mniej skuteczni w finalizacji. Kluczowe liczby poszybowały więc w górę, ale co do tego doprowadziło? Zespół oddawał mniej strzałów, rzadziej posiadał piłkę, zagrywając ją w tercję obronną przeciwników z mniejszą częstotliwością. Pogorszył się również bilans piłek straconych i odzyskanych przez zawodników z Piłsudskiego i zdecydowanie procent pojedynków w powietrzu. Reszta parametrów była podobna, a wyraźny progres zanotowano jedynie w jakości dośrodkowań.

By znaleźć rozwiązanie, być może należy po prostu cofnąć się o rok i porównać dokonania piłkarzy z minionej i poprzedniej rundy wiosennej. W zasadzie każdy element piłkarskiego rzemiosła był lepszy lub zdecydowanie lepszy w 2024 roku niż poprzedniej wiosny. Wyjątki to współczynnik własnych goli oczekiwanych, liczba odzyskanych piłek i nieznacznie skuteczność w pojedynkach. We wszystkim innych uczyniono w ciągu dwunastu miesięcy spory postęp. Można więc zaryzykować konkluzję, że w drugiej części zakończonego niedawno sezonu ekipa Myśliwca nie była dużo lepsza niż jesienią, ale z pewnością nie odstawała od najlepszych. Udało się to, co w przerwie zimowej było wskazywane jako jedna z bolączek łodzian – stabilizacja formy. Rzeczywiście, wahania wyników z tygodnia na tydzień ustąpiły miejsca bardziej regularnej i powtarzalnej postawy, zarówno w momentach zwyżki, jak i zniżki dyspozycji.

W najbliższym czasie na WTM prezentować będziemy szereg różnych podsumowań, podpartych skrupulatną analizą statystyczną. Być może wśród nich ukryte będą dalsze odpowiedzi na pytania, dlaczego ostatnie miesiące był tak dobre. Żeby było jasne – nikomu z nas to absolutnie nie przeszkadza!