Fragment książki „Wielki Widzew”

Od środy dostępna jest reedycja książki Marka Wawrzynowskiego pod nazwą „Wielki Widzew”, wydaną przez wydawnictwo SQN. Prezentujemy Wam jeden z jej fragmentów – kulisy transferu Bońska do Juventusu.

„Widzew był wówczas lepszy niż City, a mnie interesował wyjazd tylko do najlepszych klubów świata” – Zbigniew Boniek. W tym czasie Boniek nie krył fascynacji Włochami. Był tam na urlopie z żoną Wiesławą, z wykształcenia romanistką, i już wówczas dziennikarze miejscowych gazet wypytywali go o ewentualny transfer. Nigdy nie krył, że to właśnie gra na Półwyspie Apenińskim jest dla niego największym wyzwaniem.

Zresztą liczył, że do Juventusu uda mu się przejść wcześniej. W 1979 roku włoski agent piłkarski Gigi Peronace organizował mecz Argentyny z drużyną Reszty Świata. W zespole gwiazd występowało kilku piłkarzy Juventusu, między innymi Marco Tardelli, Antonio Cabrini i Franco Causio oraz już dogadany ze Starą Damą Paolo Rossi. Wszyscy oni, jak zapewniała włoska prasa, byli poruszeni umiejętnościami Polaka. W kilku argentyńskich gazetach Boniek był oceniany jako najlepszy zawodnik meczu. Podobnego zdania był Boniperti, który oglądał spotkanie w telewizji, i – co ważne dla przyszłego transferu – Michel Platini, który mieszkał z Bońkiem w pokoju. Zresztą panowie z miejsca przypadli sobie do gustu.

Wówczas transfer Bońka nie doszedł do skutku, bo Juventus miał możliwość ściągnięcia tylko jednego obcokrajowca. W 1980 roku włoska federacja piłkarska po 14 latach przerwy przywróciła możliwość kupowania zawodników z zagranicy, ale tylko po jednym na klub. Juve mogło więc sięgnąć po „Zibiego”, lecz wtedy w Turynie zdecydowano się na Irlandczyka Liama Brady’ego z Arsenalu. Dopiero w 1982 roku federacja zgodziła na dwóch obcokrajowców. Brady musiał odejść, a na jego miejsce wskoczyli Platini i reprezentant Polski.

Oczywiście w 1979 roku barierą mógł być wiek zawodnika. Wówczas Polacy mogli wyjeżdżać z kraju po 30. roku życia. Tyle że za transferem Bońka kryły się pieniądze tak wielkie, że żaden przepis nie był większy od nich. Przecież i w 1982 roku przepisy nie pozwalały wyjeżdżać z Polski tak młodym zawodnikom. Władze poszły na rękę piłkarzom i obniżyły wiek dla chętnych do wyjazdu do 28. roku życia. Bońkowi do spełnienia tego wymogu brakowało jednak wciąż dwóch lat. Jest jednak bardzo prawdopodobne, że pieniądze z jego transferu trafiły do kieszeni kilku poważnych dygnitarzy partyjnych, którzy podobno śledzili każdy krok rozmów odbywających się w Centralnym Ośrodku Sportu. Tak zasugerował Orest Lenczyk, który po latach rozmawiał na ten temat z Sobolewskim. […]

Po odjęciu wszystkich marż dla różnych instytucji Widzew wziął za Bońka milion dolarów, czyli według oficjalnego kursu 86 milionów złotych. Na czarnym rynku kurs dolara wynosił wówczas od 350 do 500 złotych.

Fragment pochodzi z książki „Wielki Widzew. Historia polskiej drużyny wszech czasów” autorstwa Marka Wawrzynowskiego. Książka pojawiła się w serii #SQNOriginals i jest dostępna TUTAJ.