Wzloty i upadki – 809 dni Niedźwiedzia przy Piłsudskiego

Kadencja Janusza Niedźwiedzia w Widzewie dobiegła dziś końca. Można mówić o prawdziwej epoce, ponieważ pracował on z łódzkim klubem ponad dwa lata, co po reaktywacji nikomu się jeszcze nie udało. Jak każdy trener, i on przeżywał swoje wzloty i upadki.

Szkoleniowiec został oficjalnie zaprezentowany przy Piłsudskiego 18 czerwca 2021 roku. Wielu kibiców obawiało się, czy poradzi sobie w dużym klubie, w jakim wcześniej nie dane było mu pracować. Niedźwiedź przychodził jednak jako człowiek sukcesu, który dopiero co wygrał rozgrywki II ligi z Górnikiem Polkowice, więc wiadomo było, że potrafi osiągać wyniki. „Styl będzie ofensywny, ustawienie też będzie się różnić od tego, które funkcjonowało wcześniej. Nie przyszedłem tutaj z obawami, tylko z poczuciem wszystkich możliwości, jakie mi daje praca w tym klubie” – mówił w pierwszych słowach po podpisaniu umowy.

Pierwszy raz na ławce trenerskiej usiadł 7 lipca 2021, podczas spotkania kontrolnego w Warce. Widzewiacy pokonali wówczas solidnego ekstraklasowca – Wisłę Płock – 2:0. Gole zdobyli testowany wtedy Klaudiusz Krasa i Paweł Tomczyk. Co ciekawe, spośród piłkarzy, którzy wystąpili w tamtym sparingu, dziś w kadrze pozostało tylko czterech: Patryk Stępiński, Paweł Zieliński, Marek Hanousek oraz Dominik Kun. Można nazwać ich „Żołnierzami Niedźwiedzia”, bo większość z nich regularnie pojawiała się na boisku za rządów tego trenera. Każdy z nich miał okazję do zakładania opaski kapitana, najczęściej oczywiście Stępiński. Niewiele brakowało jednak, by obrońca od razu został pożegnany. Z powodu niezbyt licznej kadry na początku swojej pracy, nowy sztab szkoleniowy postanowił umieścić zawodnika w grach treningowych na nieznanej dla niego dotąd pozycji półprawego stopera, co okazało się doskonałym pomysłem. „Stępina” wyraźnie odżył po nieudanym roku na boku defensywy i stał się jednym z liderów drużyny.

Oficjalny debiut nastąpił 1 sierpnia 2021, czerwono-biało-czerwoni podejmowali w 1. kolejce Sandecję Nowy Sącz i świetnie weszli w nowy sezon. Wygrali 3:0, a na listę strzelców wpisali się także nieobecni już w kadrze Michał Grudniewski, Karol Danielak i z rzutu karnego Tomczyk. W następnych spotkaniach Niedźwiedź kontynuował udany start rozgrywek. Zwyciężył na wyjeździe w Sosnowcu (2:1), także u siebie z Chrobrym Głogów (2:0). Dopiero w czwartym meczu przyjął na głowę lodowaty prysznic w postaci porażki 1:3 z Arką w Gdyni.

24 października 2021 Janusz Niedźwiedź zaliczył pierwsze w życiu Derby Łodzi. Niewiele brakowało, a przegrałby je na oczach swoich kibiców. Łódzki Klub Sportowy prowadził już 2:0, ale gospodarze pokazali charakter, przed przerwą strzelili kontaktową bramkę, a w końcówce doprowadzili do remisu. Biorąc pod uwagę przebieg zawodów i konieczność odrabiania strat, rezultat przyjęto ze zrozumieniem, choć – co zrozumiałe – bez większego entuzjazmu.

Przed wiosną Widzew był w dobrej sytuacji. Zajmował drugie miejsce, mając cztery punkty zapasu nad trzecią Koroną Kielce, z którą w pierwszym meczu wygrał 1:0. Zdawało się więc, że przed łodzianami autostrada do Ekstraklasy. Wystarczyło tylko niczego nie zepsuć w trakcie zimowych przygotowań, by móc pół roku później otwierać szampana. Runda rewanżowa zaczęła się jednak, jak u Hitchcocka – od trzęsienia ziemi. Na „dzień dobry” Arka wygrała z ekipą Niedźwiedzia po raz drugi, tym razem na jej boisku, strzelając aż pięć goli! Niedana inauguracja wybiła piłkarzy z rytmu, coraz częściej dochodziło do wpadek w „Sercu Łodzi”, gdzie triumfowała także Odra Opole, drugi raz Resovia, a Skrze Częstochowa udało się wyrwać punkt. Na szczęście widzewiacy znakomicie radzili sobie na wyjazdach, gdzie najczęściej odnosili zwycięstwa. Tak było chociażby w derbowej potyczce na stadionie ŁKS. Trzeba było tylko postawić kropkę nad i, ale nie przyszło to drużynie łatwo. Pierwsze podejście do zapewnienia sobie awansu zostało zmarnowane w Legnicy, ale w finałowym pojedynku wszyscy stanęli na wysokości zadania i pokonali Podbeskidzie. Gola na wagę powrotu do Ekstraklasy strzelił jeden z „Żołnierzy” – Kun. Inny przebywał w tym czasie w szpitalu. Mowa o Stępińskim, który w pierwszej połowie zderzył się z rywalem i ze stadionu odjechał karetką.

Niedźwiedź szykował się do debiutu na ekstraklasowym froncie. Wywalczył awans w pierwszym roku, choć otrzymał na to od kierownictwa klubu dwa lata. Jego pozycja była bardzo mocna, zarówno w gabinetach prezesów, jak i na trybunach. Wtedy też z automatu przedłużył się jego kontrakt z Widzewem, do 30 czerwca 2024 roku. Start w elicie był ciężki, ale łodzian komplementowano za ofensywny styl, polot i organizację taktyczną. Po mocno przeciętnym początku przyszła forma, która pozwoliła zaliczyć serię sześciu meczów bez porażki i zakończyć rundę na bardzo wysokim trzecim miejscu. Śmiało można uznać, że 41-latek osiągnął szczyt swoich notowań, zapraszano go w roli eksperta do telewizji podczas mundialu w Katarze, spekulowano, że może wkrótce zastąpić Marka Papszuna w Rakowie Częstochowa. Łyżką dziegciu w beczce miodu był występ w Pucharze Polski i odpadnięcie już w 1. rundzie, w Kaliszu. Tłumaczono sobie to jednak siłą rywala, ponieważ KKS potrafił późnej wyeliminować także Śląsk Wrocław i Górnik Zabrze. Ze względu na podium przez całą zimę, przymknięto na to oko.

Środowisko kibiców podzieliło się wtedy na tych, którym zamarzyły się europejskie puchary oraz tych, którzy twierdzili, że to wynik ponad stan i po nowym roku sytuacja wróci do normy. Rację mieli ci drudzy, ale nawet oni nie przypuszczali, że wiosna będzie aż tak zła. RTS wygrał tylko dwa mecze, w kilku przypadkach wręcz desperacko ratował punkt w doliczonym czasie. Ustanowił rekord porażek z rzędu na własnym stadionie. Zapanował kryzys, z którego trener nie potrafił wyprowadzić zespołu. Cel jednak zrealizował, utrzymał się w Ekstraklasie na trzy kolejki przed końcem. Dzięki temu zachował posadę, choć bywały chwile, gdy w gabinetach działaczy wrzało.

Tego lata Janusz Niedźwiedź poświęcił dużo czasu na analizę przyczyn fatalnej rundy. Główną konkluzją była potrzeba zmiany ustawienia. Po dwóch latach z systemu 3-4-2-1 przeszedł na czwórkę obrońców, a także zmodyfikował kadrę. Na jego życzenie szatnię opuściło aż piętnastu piłkarzy, a w ich miejsce sprowadzono dziewięciu nowych. Choć nie każdy z nich zdążył zadebiutować, trudno nie przyznać, iż szkoleniowiec miał wpływ na ruchy transferowe. Przy Piłsudskiego każdy nowy gracz musi zostać zaakceptowany przez sztab i tak też było w tym przypadku. Najważniejsze pytanie u progu nowego sezonu brzmiało więc: Czy opiekun łodzian wyciągnął słuszne wnioski i przyjemność z oglądania gry czerwono-biało-czerwonych będzie znów tak duża, jak rok wcześniej? Pierwsze mecze przyniosły raczej negatywne efekty. Co prawda na inaugurację dopisano sobie trzy punkty, ale walka o nie z Puszczą Niepołomice była bardzo trudna. Później zespół zaliczył dwie wyjazdowe porażki, choć w obu przypadkach prowadził do przerwy. Ostatnie zwycięstwo nadeszło w Derbach Łodzi, po nim drużyna rzutem na taśmę wywalczyła remis w Zabrzu, a później doznała porażek ze Śląskiem i Legią Warszawa. W obu prezentując marny styl. Udało się więc wygrać jedynie z beniaminkami, a w całym 2023 roku zdobyto zaledwie dziewiętnaście punktów na możliwe siedemdziesiąt dwa.

Jak się okazało, ligowy klasyk przy Łazienkowskiej był ostatnim spotkaniem z Niedźwiedziem na ławce Widzewa. Zadecydowała o tym słaba postawa zespołu, a także brak rozwoju indywidualnego zawodników – wyjaśniał zarząd klubu. W kuluarach można było od dawna usłyszeć też o braku chemii między trenerem a drużyną oraz przełożonymi. Teorie spiskowe mówiły, że to szkoleniowiec mocno przyczynił się do zwolnienia prezesa Mateusza Dróżdża, co szatnia początkowo poparła, ale później stracił jej zaufanie i dalsza współpraca wydawała się drogą donikąd. Wytykano również niechęć do młodych graczy.

Czy Janusz Niedźwiedź zostanie przez widzewską społeczność dobrze zapamiętany? Z pewnością miał swoje wzloty i upadki, sukcesy i porażki. Biorąc pod uwagę warunki, w jakich musiał pracować (problemy z chorobami, infrastrukturą, olbrzymie wymagania trybun), odchodzi z podniesioną głową, ale jednak nie na swoich warunkach. To nie on powiedział „dość”, tylko powiedziano to jemu. Mimo wszystko okres jego rządów można zaliczyć do udanych, co potwierdza fakt, że był najdłużej pracującym w Widzewie trenerem po 2015 roku, czyli po reaktywacji. Swoją misję sprawował przez 809 dni, poprowadził zespół w 79 oficjalnych meczach, w tym 75 ligowych. Więcej na koncie w XXI wieku ma tylko Radosław Mroczkowski.

Liczby ligowe Janusza Niedźwiedzia w Widzewie:

Liczba dni – 809 (od 18.06.2021 do 05.09.2023)
Mecze – 75
Średnia punktowa – 1,47/mecz
Zwycięstwa – 31
Remisy – 17
Porażki – 27
Bramki strzelone – 99
Bramki stracone – 97
Najwyższe zwycięstwo – 4:0 (ze Skrą Częstochowa)
Najwyższa porażka – 0:4 (z Podbeskidziem Bielsko-Biała)
Najwięcej zwycięstw z rzędu – 4 (od 24.09.2021 do 15.10.2021)
Najwięcej remisów z rzędu – 3 (od 28.01.2023 do 10.02.2023)
Najwięcej porażek z rzędu – 4 (od 08.04.2023 do 29.04.2023)
Najwięcej meczów bez zwycięstwa z rzędu – 8 (od 24.02.2023 do 29.04.2023)
Najwięcej meczów bez remisu z rzędu – 12 (od 08.04.2023 do 04.08.2023)
Najwięcej meczów bez porażki z rzędu – 10 (21.08.2021 do 24.10.2021)
Liczba wykorzystanych piłkarzy – 48
Liczba piłkarzy od początku do końca pracy – 3 (Patryk Stępiński, Marek Hanousek, Dominik Kun)
Najmłodszy piłkarz – Filip Zawadzki (17 lat, 4 miesiące i 13 dni)
Najstarszy piłkarz – Paweł Zieliński (33 lata i 18 dni)