Oceny widzewiaków po meczu z Górnikiem

Powiedzieć, że obrona Widzewa zawiodła w Polkowicach, to nie powiedzieć nic. Ona się skompromitowała! Takiego festiwalu błędów, odpuszczania, dekoncentracji nie dało się zmarnować, dzięki czemu Górnik strzelił aż cztery gole. Ostatnio łodzianie stracili tyle pięć lat temu, w Legnicy. Gdyby nie koszmary w tyłach, piłkarze Marcina Kaczmarka pewnie wygraliby ten mecz. Nawet bez Marcina Robaka.

Wojciech Pawłowski:
Gdy bramkarz traci w jednym meczu cztery gole, nie można ocenić jego występu dobrze. Paradoksalnie Pawłowski nie zawalił przy żadnej z bramek, ale z drugiej strony ani razu nie pomógł drużynie. Wyłapał dwa proste strzały, a przy pozostałych nie zrobił nic ponadto, co mógłby. Gdy na początku jesieni Patryk Wolański też „nie zawalał, ale i nie pomagał”, został zmieniony. Może pora na ruch powrotny? Siedem goli w trzech meczach to średnia fatalna…
Ocena: 5

Łukasz Kosakiewicz:
Wydawałoby się, że nie może zagrać gorzej niż przeciwko Legionovii, tymczasem prawy obrońca zaprezentował poziom, dla którego trudno o właściwe przymiotniki. Dał się ograć jak dziecko przy akcji Michała Bednarskiego, przed golem na 2:1. Trzecia bramka to także „dzieło” Kosakiewicza. O ile stratę piłki i narażenie drużyny na kontrę trzeba wkalkulować w futbol, to reakcja zawodnika na to zagranie była KRYMINAŁEM. Widzewiak postanowił nie wracać za akcją, tylko truchtając z daleka przyglądać się, jak jego koledzy robią błąd za błędem. W ofensywie „Kosa” dał przez cały mecz jedno (!) dośrodkowanie. Do tego zmarnował dobrą okazję na gola. Wstyd!
Ocena: 4

Hubert Wołąkiewicz:
Do dziś nie możemy zrozumieć, dlaczego Wołąkiewicz nie przeciął podania Bednarskiego przy golu na 2:1. Piłka leciała tuż pod jego nosem, ale stoper nie zareagował. Później błędy w ustawieniu popełnili koledzy i skończyło się najgorzej jak mogło. Przy trzecim trafieniu dla Górnika postanowił kryć powietrze. Skandaliczna gra obrońcy, zakończona przedwcześnie z powodu kontuzji mięśniowej. Piłkarz wróci do gry dopiero za dwa tygodnie.
Ocena: 4,5

Daniel Tanżyna:
Kolejny dziwny występ stopera. Niby nie zawinił wprost przy żadnej z bramek, ale przy trzeciej powinien lepiej kryć Mariusza Szuszkiewicza. Tym bardziej, że ustawił się dobrze. Nie wiedzieć czemu, uciekł ze strefy. Spory kamień do ogródka Tanżyny powinno się wrzucić także za zmarnowanie 100% sytuacji w końcówce pierwszej połowy. Ocenę „Dixona” nieco podnosi wypracowana „setka” w ostatniej akcji meczu oraz największa liczba przechwytów i odbiorów w zespole.
Ocena: 5

Marcel Pięczek:
Pokazał, że jednak można zagrać gorzej od Kornela Kordasa. Dużo gorzej! Pięczek brał udział przy trzech straconych bramkach. Przy pierwszej zgubił krycie Marka Opałacza, przy drugiej strzał Eryka Sobkowa padł z jego strefy, a czwarte trafienie, Dominika Radziemskiego, to już ewidentna wpadka lewego defensora. W każdym elemencie odstawał od rywali, nie miał mocy, depnięcia, wiecznie spóźniony. Oczywiście fatalna dyspozycja to pokłosie długiego rozbratu z piłką – był to dla niego pierwszy mecz od początku marca. Rozumiemy więc Marcela, ale nie możemy go ocenić mniej surowiej.
Ocena: 3,5

Bartłomiej Poczobut:
Ma swoje za uszami, bo to on był pierwszym, który powinien zablokować podanie Bednarskiego przy drugim straconym golu przez łodzian, a także agresywnie ruszyć do Szuszkiewicza, gdy ten asystował przy trafieniu na 3:1. W innych elementach prezentował się przyzwoicie, notował więcej odbiorów niż strat, a także precyzyjną wcinką uruchomił Rafała Wolsztyńskiego, tworząc sytuację 100%. Równoważąc plusy i minusy, kończy poniżej wyjściowej noty.
Ocena: 5

Mateusz Możdżeń:
Jedno z największych rozczarowań niedzielnego spotkania. Po kiepskim występie przeciwko rezerwom Lecha Poznań, liczyliśmy na rehabilitację. Niestety, pomocnik zagrał bardzo słabe zawody, a opaska kapitana, jaką otrzymał w zastępstwie Marcina Robaka, była tylko dodatkiem do stroju niż mandatem do bycia liderem drużyny. Możdżeń nie zrobił nic godnego uwagi, nie pomógł w defensywie, nie pomógł w ataku. Za wyjątkiem asysty drugiego stopnia przy golu na 2:4. To nieco ratuję jego notę.
Ocena: 5,5

Konrad Gutowski:
Jeden z trójki najlepszych widzewiaków w tym meczu. Bardzo dokładnie podawał (zaliczył dwie asysty!), oddał celny strzał, bywał faulowany i dobrze dryblował. Tym razem Gutowski jednak nie dawał zbyt dużej jakości w defensywie, rzadko odbierał, a częściej tracił piłkę. Jedno dośrodkowanie to trochę za mało jak na skrzydłowego. Mimo to „Gutek” starał się, popełniał mniej błędów od kolegów z tylnej formacji, zaliczał kluczowe zagrania.
Ocena: 7,5

Adam Radwański:
On także mógł w poniedziałek spojrzeć w lustro bez wstydu. Radwański harował przez całe zawody, co okupił w końcówce dużym zmęczeniem. Popisywał się dobrymi podaniami. Znów próbował prostopadłych zagrań, a po jednym z nich gola strzelił Wolsztyński. Jeśli mielibyśmy się do czegoś przyczepić, to do zbyt dużej liczby strat. Piętnaście razy to zdecydowanie za dużo. Szkoda, że sam nie oddawał strzałów.
Ocena: 7

Henrik Ojamaa:
Chwaliliśmy go po meczach z Legionovią Legionowo czy Garbarnią Kraków, gdzie notował asysty i nakręcał akcje Widzewa. Teraz nie można wystawić mu laurki, bo prezentował się słabo. Próbował kreować grę, ale wychodziło mu to kiepsko – a to zagrał za późno, a to niedokładnie. Z pojedynków, jakie toczył, wygrywał co trzeci, a do tego nie pomagał w obronie. Zobaczył trzecią żółtą kartkę. Pora na ławkę, panie Ojamaa?
Ocena: 5

Rafał Wolsztyński (piłkarz meczu):
Wybór piłkarza meczu był łatwizną. Trudno bowiem nie docenić wyczynu Wolsztyńskiego, który zdobył pierwszy ligowy hat-trick od czasów III ligi. Mógł nawet pokusić się o pięć trafień (!), ale w dwóch sytuacjach zmarnował okazję. Najpierw po ładnym podaniu Poczobuta, a w ostatniej akcji po główce Tanżyny. Nie ma co jednak mieć do napastnika pretensji, zrobił co mógł, godnie zastępując w ataku Marcina Robaka. Podejmował walkę, wygrywał pojedynki, można nawet wybaczyć mu największą liczbę strat spośród wszystkich widzewiaków. Czy znajdzie się dla niego miejsce w składzie na mecz z Elaną?
Ocena: 9

REZERWOWI

Sebastian Rudol:
Wszedł na boisko w miejsce kontuzjowanego Wołąkiewicza. Co prawda z Rudolem łodzianie stracili gola, ale ten nie był w niego zamieszany. Zagrał o wiele lepiej od tego, którego zmieniał. Nie miał problemów z ustawieniem się w polu karnym i blokowaniem dośrodkowań. Odzyskał dziesięć piłek, wygrał wszystkie defensywne pojedynki! W środę „Rudi” wybiegnie od początku i jeśli utrzyma poziom z Polkowic, może nie będziemy pomstować na obronną grę drużyny RTS.
Ocena: 7

Christopher Mandiangu:
W przeciwieństwie do meczu z Lechem II, jego zmiana nie wniosła niczego ożywczego do gry zespołu. Mandiangu rzadko wchodził w pojedynki z rywalami, a jak już się na nie decydował, to najczęściej przegrywał. Siedem strat, jedno nieudane dośrodkowanie, nieumiejętność przyjęcia piłki przy linii bocznej. Nic dziwnego, że ta strzelba wypala tylko raz na jakiś czas.
Ocena: 5

Marcel Gąsior:
Ciekawa zmiana, wniósł nieco jakości w ofensywnych poczynaniach widzewiaków. Oddał bardzo groźny strzał przy słupku, świetnie wybroniony przez Marcina Furtaka. Miał też parę innych udanych zagrań, ale zdarzało mu się również podać w aut, czy źle przyjąć piłkę w polu karnym. Gąsior „na zero”.
Ocena: 6

Robert Prochownik:
Na kilkanaście minut wszedł za potwornie zmęczonego Radwańskiego. Nie mylił się, podawał celnie, jak chociażby klatką piersiową do Gąsiora. Mało brakowało, a miałby asystę. Szkoda, że nie zdecydował się na jakąś odważniejszą akcję, ale i tak Prochownika nie oceniamy.
Ocena: brak

Skala ocen: 1-10 (wyjściowa 6)

Metodologia oceniania:

Każdy zawodnik zaczyna mecz z wyjściową oceną 6. Po udanym zagraniu otrzymuje pół punktu, a jeśli jest to kluczowe dla przebiegu meczu (np. gol, asysta, ważne podanie lub istotna interwencja obronna), cały punkt. Analogicznie punkty są odejmowane po nieudanym zagraniu. Na koniec spotkania punkty są zliczane, tworząc finalną ocenę zawodnika. Pod uwagę bierzemy tylko graczy, którzy spędzili minimum 75 minut regulaminowego czasu gry.